συνδέσει το μέγεθος των κοινωνικών-φιλικών δικτύων ανδρών και γυναικών κάθε ηλικίας, με ένα δίκτυο νευρώνων στη βάση του εγκεφάλου.
Η αμυγδαλή, που είναι μικρή σε σχέση με άλλες περιοχές του εγκεφάλου, θεωρείται ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στη συναισθηματική έκφραση, τις φοβίες, την εμπιστοσύνη, την ικανότητα αναγνώρισης προσώπων και ανάμνησης ονομάτων, στον χειρισμό των κοινωνικών επαφών κ.α.
Οι ερευνητές του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης στη Βοστώνη, με επικεφαλής την καθηγήτρια Λίζα Φέλντμαν Μπάρετ του πανεπιστημίου Northeastern και τον καθηγητή νευρολογίας Μπράντφορντ Ντίκερσον της Ιατρικής Σχολής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό νευροεπιστήμης “Nature Neuroscience”, σύμφωνα με το “Nature” και τη βρετανική «Γκάρντιαν», χρησιμοποίησαν την τεχνική της μαγνητικής απεικόνισης του εγκεφάλου για να μετρήσουν το μέγεθος της αμυγδαλής σε 58 υγιείς ανθρώπους ηλικίας 19 έως 83 ετών. Διαπίστωσαν ότι ο όγκος της κυμαινόταν από περίπου δυόμισι κυβικά χιλιοστόμετρα μέχρι υπερδιπλάσιο όγκο.
Κάθε εθελοντής, απαντώντας σε σχετικό ερωτηματολόγιο, αποκάλυψε την έκταση και τη συχνότητα των κοινωνικών επαφών του (πόσους ανθρώπους συναντούσε και πόσο συχνά), καθώς επίσης την πολυπλοκότητά τους (π.χ. το αφεντικό του μπορεί να ήταν και φίλος του). Με τον τρόπο αυτό, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα άτομα με μεγαλύτερη αμυγδαλή έχουν γενικά ένα δίκτυο περισσότερων φίλων και γνωστών και, παράλληλα, διατηρούν πιο πολύπλοκες σχέσεις μαζί τους.
Εκείνοι που είχαν την μικρότερη αμυγδαλή, ανέφεραν ότι είχαν τακτικές επαφές με λιγότερους από 5 έως 15 ανθρώπους, ενώ όσοι είχαν την μεγαλύτερη αμυγδαλή, είχαν μέχρι 50 κοινωνικές επαφές στο κατά πολύ ευρύτερο κοινωνικό δίκτυό τους. Οι μεγαλύτερης ηλικίας εθελοντές τείνουν να έχουν μικρότερου μεγέθους αμυγδαλές και ταυτόχρονα λιγότερους φίλους και γνωστούς.
Οι ερευνητές πάντως επεσήμαναν ότι η μελέτη τους αποκαλύπτει μεν μια σχέση ανάμεσα στην αμυγδαλή και την κοινωνικότητα, όμως δεν αποδεικνύει ότι το ένα (το μέγεθος της αμυγδαλής) είναι οπωσδήποτε η αιτία για το άλλο (το μέγεθος του κοινωνικού δικτύου) ή αντιστρόφως. Προηγούμενες έρευνες σε πιθήκους είχαν δείξει ότι όσοι ζουν σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες, έχουν και μεγαλύτερες αμυγδαλές. Άλλες πάλι μελέτες έχουν συμπεράνει ότι διάφορες περιοχές του εγκεφάλου στους ανθρώπους μεγαλώνουν, όταν πρέπει να ανταποκριθούν σε πιο απαιτητικές καταστάσεις. Συνεπώς η σχέση αιτίου-αποτελέσματος μπορεί να είναι αμφίδρομη.
Ο ανθρωπολόγος Ρόμπιν Ντένμπαρ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα (θεωρητικό) όριο στον μέγιστο αριθμό των διαπροσωπικών κοινωνικών σχέσεων που μπορεί να διατηρεί ένας άνθρωπος και αυτό είναι περίπου 150 άτομα. Από εκεί και πέρα δεν μιλάμε για ανθρώπινες σχέσεις, αλλά για δημόσιες σχέσεις!
http://pyles.tv/
