Δεν υπάρχει πόλη της χώρας μας, η οποία να μη έχει δεχθεί εισαγόμενους ανάπηρους, τους οποίους «αγοράζουν» ομοεθνείς τους, τους εγκαθιστούν σε διαμερίσματα και τους μεταφέρουν σε κερδοφόρα «στέκια», για να εισπράξουν -από το υστέρημα, πολλές φορές- τον οβολό των διερχομένων.
Η δημοτική σύμβουλος της Θεσσαλονίκης κα Θεοδώρα Λειψιστινού είχε δημοσιοποιήσει, τον περασμένο Μάρτιο, στο δημοτικό συμβούλιο το συγκλονιστικό ιδιόχειρο σημείωμα, με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ενός «εισαγόμενου» ζητιάνου από τη Βουλγαρία, ακρωτηριασμένου στα κάτω άκρα, «αγορασμένου» έναντι του ποσού των 500 ευρώ: «Με δέρνουν, με απειλούν...», κατάγγελλε.
Προχθές, η εφημερίδα «Κόσμος» των Πατρών έφερε στο φως ένα άλλο εντυπωσιακό περιστατικό: «Μέσα σε χρονικό διάστημα λίγων ημερών οκτώ λεωφορεία «ξεφόρτωσαν» άγνωστο αριθμό Ρουμάνων επαιτών!
Το πρώτο κομβόϊ έφθασε στην Πάτρα το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας και το δεύτερο την Τετάρτη! «Ήμουν στο πάρκινγκ πίσω από τον Ι.Ν. Αγίου Ανδρέου και με έκλεισαν τέσσερα λεωφορεία. Άρχισαν να ξεφορτώνουν Ρουμάνους αθίγγανους, δεν ξέρω κι εγώ πόσοι ήσαν», δήλωσε κάτοικος της Πάτρας.
Μάλιστα, όπως ανέφερε, εκτός από ενήλικους «ξεφόρτωναν» και μικρά παιδιά, τα οποία προφανώς θα χρησιμοποιηθούν στα φανάρια ή θα συνοδεύουν τους γονείς τους σε κάποια γωνία της πόλης, ώστε να ευαισθητοποιούν τους περαστικούς, για να δίνουν ευκολότερα χρήματα.
Προφανώς όλοι οι αθίγγανοι δεν προορίζονται για την Πάτρα, αλλά θα «απλώνονται» στην ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Ελλάδας.
Όλα αυτά, προς εκμετάλλευση της φιλάνθρωπης διάθεσης, που είναι ιδιαίτερα έντονη λόγω των ημερών. Βέβαια, αυτή η διάθεση θα έπρεπε να εντασσόταν στον τρόπο ζωής μας και να μη εξωτερικεύεται μόνο κατά τις μέρες των εορτών.
Οι ανάγκες όσων δεινοπαθούν είναι διαρκείς και η ολιγοήμερη κάλυψή τους δεν τους απαλλάσσει από το βαρύ φορτίο.
Θα έλεγε κάποιος ότι τα σύγχρονα κράτη έχουν αναπτύξει μηχανισμούς περίθαλψης ή έστω προσωρινής ανακούφισης των δεινοπαθούντων.
Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έλυσαν το πρόβλημα της φτώχειας. Απεναντίας, κατά τα τελευταία χρόνια, στις δυτικές χώρες -και ιδιαίτερα στην Ελλάδα- απαντάται το φαινόμενο της αναζήτησης τροφής στους κάδους των απορριμμάτων. Συνήθως πρόκειται για ξένους, που η χωρίς εμπόδια είσοδός τους στην Ελλάδα τους έφερε προς αναζήτηση καλύτερης ζωής. Μόνο που διάλεξαν λάθος χώρα και λάθος χρόνο.
Η πρακτική να καλύπτεται το έλλειμμα της Πολιτείας από τους πολίτες είναι προαιώνια. Διακρινόμαστε για τον ατομικισμό μας, αλλά ταυτόχρονα αυτός είναι συνδεδεμένος και με την κοινωνική αλληλεγγύη. Το δυσάρεστο είναι ότι απευθύνεται σε λάθος ανθρώπους.
Ομολογώ ότι ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν πρόκειται να «ελεήσω» περιπλανώμενο ζητιάνο. Όχι μόνον διότι κατά κανόνα είναι επαγγελματίας του είδους, αλλά και διότι δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα.
Υπάρχουν φορείς στους οποίους μπορεί κανείς να συνεισφέρει. Μόνο κι εδώ χρειάζεται προσοχή. Πρέπει να γνωρίζεις πράγματι ότι τα χρήματά σου θα πιάσουν τόπο.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, όπου αναγγέλλεται ότι τα έσοδα θα διατεθούν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ενώ πηγαίνουν στις τσέπες των επιτήδειων καλλιτεχνών -και «μεγάλων» ονομάτων- ή των διοργανωτών.
Υπάρχουν επίσης και «κοινωφελή» σωματεία, που με λίγα γλυκά σε τροφίμους ιδρυμάτων αποστέλλουν προς δημοσίευση δελτία Τύπου με φωτογραφίες του περιχαρούς Δ.Σ., που επιχειρεί να πείσει ότι επιτέλεσε φιλάνθρωπο έργο. Βρήκαν τρόπο κάποιοι συμπολίτες μας να παραστήσουν τον ευαίσθητο πολίτη.
Όπως και να έχει, η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο είναι έργο αξιέπαινο. Η αφέλεια, όμως, να ζουν κάποιοι εις βάρος μου ή να επιδιώκουν κοινωνική καταξίωση, δεν θα έπρεπε με κανένα λόγο να κυριαρχήσει.
Απορώ δε, με την ευαισθησία πολλών να υποστηρίξουν τα παιδιά τη Αφρικής -καλώς πράττουν-, μόνο που υπάρχουν Ελληνόπουλα στη Βόρειο Ήπειρο, στη Μεγάλη Ελλάδα, στα Σκόπια, αλλά και στον Πόντο, για τα οποία δεν επιδεικνύεται η ανάλογη ευαισθησία.
http://www.parapolitika.gr/
