Η φράση αυτή δεν αποτελεί λόγια του αέρα. Συνιστά την «κατάθεση» ψυχής και χρημάτων συνάμα του άγνωστου «καζινίστα». Του «αντάρτη» Έλληνα. Αυτού του Έλληνα που «αντιστέκεται» με πράξεις… και όχι με ευχές στην κρίση (;).
Του Έλληνα που τιμά και σέβεται μέχρι τελικής πτώσης τη σοφή, κατά τα άλλα, λαϊκή ρύση ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΝΑ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ ΦΡΕΣΚΑ!
Η γραφή μου είναι βιωματική. Δεν γράφω για κάτι, αν δεν το ζήσω πρώτα… Αυτό, όμως, που έζησα χθες, ξεπέρασε και την καλπάζουσα φαντασία μου! Επισκέφθηκα τον ένα και μοναδικό νόμιμο ναό της τύχης, που στεγάζεται πλησίον του αερολιμένα της Θεσσαλονίκης. Λέω νόμιμο, γιατί υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι «αυτοσχέδιοι», αν όχι μυριάδες σε όλη την πόλη και σε όλη τη χώρα. Αυτή την «πτωχή» και «άτιμη» χώρα… κατά το ΔΝΤ και την εναπομείνασα υφήλιο, που, όταν εμείς «κόβαμε» με βαλέ… στις δόξες μας, αυτοί, όπως σημειώνει και η «ανθρωπολογική» ιστορία, έτρωγαν ο ένας τον άλλο στο χαβαλέ…!
Αφήνω τις «σοφιστίες» και επιστρέφω στο ναό… Βρέθηκα εκεί όχι για να δοκιμάσω ή να τα βάλω με την τύχη μου… αλλά για να εμπλουτίσω τις καλλιτεχνικές μου εμπειρίες, μέσα από το show του Τάκη Ζαχαράτου. Για να πας, όμως, στο χώρο των παραστάσεων, περνάς κυριολεκτικά μέσα από τα «πεδία των μαχών», των «καζινίστας». Στο «έμπα» έκανα τον αδιάφορο… στο «έβγα» όμως έκανα τα «ρέστα» μου παγωτό…
Σαν μικρό παιδί… καθώς δεν μου είχε ξανασυμβεί, παρακολούθησα με τεράστιο ενδιαφέρον, επί μισάωρο, μερικές μόνο από τις μάχες των χιλιάδων «καζινίστας» εναντίον των «γκρουπιερίστας»… Ασύλληπτη εμπειρία.
Η φράση με γλωσσικά χαρακτηριστικά υπαίθρου… (εφτάρ) με την οποία και άρχισα να γράφω αυτό το βιωματικό πόνημα, ανήκει αυτούσια σε έναν 50αρη κύριο. Ταλαιπωρημένη φιγούρα, με προσεγμένη εμφάνιση, που μάλλον… ακούμπησε ό,τι είχε και δεν είχε… στο 7 μαύρο της ρουλέτας… Φαινόταν απογοητευμένος, αλλά δεν το έβαζε κάτω. «Αύριο θα ρεφάρω…» μονολογούσε, ενώ οι υπόλοιποι «καζινίστας», που τον περιτριγύριζαν, του έδιναν κουράγιο και τον συμβούλευαν παράλληλα να πάψει να τοποθετεί χρήματα στο 7 μαύρο. «50 χιλιάρικα σκότωσες στο γαμ….ο. Άλλαξέ το, αφού δεν θέλει…», ακούστηκε να του λέει σε αρκετά έντονο ύφος ένας διπλανός του.
Αφού επισημάνω την πληθυσμιακή υπεροπλία των θηλυκών «γκρουπιερίστας» σε σχέση με τους αρσενικούς σε μια αναλογία 5 προς 1, τουλάχιστον τη στιγμή που βρέθηκα εγώ μέσα στο χώρο, περνάω σε μια κυρία, άνω των 60, που ο θεός να με συγχωρέσει, αλλά και η ίδια… την άκουσα να λέει στο καρτοτηλέφωνο πως τα έχασε όλα! Επισήμανε μετά επιτάσεως στο συνομιλητή της πως χρειαζόταν ένα «τάληρο» επιπλέον για να συνεχίσει να παίζει… Λίγο πριν εκπνεύσει ο χρόνος παραμονής μου στο χώρο, την είδα να ξαναπαίζει BLACK JACK. Τώρα το πώς βρέθηκαν στο χέρι της χρήματα για να παίξει, το ξέρει η ίδια και αυτός που τη βοήθησε. Στην αντίληψή μου δεν υπέπεσε τίποτα το μεμπτό.
Σε γενικές γραμμές, αυτές οι εικόνες με γέμισαν με αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου… Κάνοντας μια αναγωγή της μάχης των «καζινίστας» σε σχέση με τη μάχη που δίνει η χώρα μας για τη «λύση» της τροϊκανής κατοχής. Θέλω να πιστεύω ότι έστω την ύστατη ώρα, εκεί που όλα θα μοιάζουν… «επιμηκυμένα», κυβέρνηση και λαός θα βρουν από κοινού τους τρόπους για να «ρεφάρουμε»… Καθώς το έχουμε στο DNA μας να ξελασπώνουμε την ύστατη ώρα. Απλά θέλουμε η όλη διαδικασία να διανθίζεται από «τζόγο» και αδρεναλίνη. Χαμογέλασα με ανακούφιση επίσης, όταν αναλογίστηκα πόσο καλό θα κάνει η «νομική» απελευθέρωση των φρουτακίων, στον ποθούμενο τομέα της ανάπτυξης.
Ήδη, βλέπω μπροστά μου τα αμέτρητα «ενοικιάζεται» ή και «πωλείται», στο κέντρο της Θεσσαλονίκης να αντικαθίστανται στο προσεχές διάστημα από ζωηρές μπουτίκ «ηλεκτρονικών» φρούτων, που θα απασχολούν επί 24ωρου βάσεως στρατιές νεαρού εργατικού δυναμικού… που τώρα ασφυκτιά στις μακριές ουρές της ανεργίας… Και πόσο καλύτερα ακόμη θα ήταν για την πόλη αν άνοιγε ακόμη ένα καζίνο;… Θα άνοιγαν εκατοντάδες θέσεις καλά αμειβόμενης εργασίας…
Μη με ρωτήσετε αφελώς, ποιος θα παίζει και με τι λεφτά…; ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ… ΔΟΥΛΕΜΕΝΑ ή ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ… ΕΓΩ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΔΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ… ΝΑ «ΠΑΙΖΟΥΝ» ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ… ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ… «ΚΑΖΙΝΙΣΤΑΣ» Ή «ΓΚΡΟΥΠΙΕΡΙΣΤΑΣ»; ΜΕ ΠΟΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΝΑ ΠΑΩ…;
Του Έλληνα που τιμά και σέβεται μέχρι τελικής πτώσης τη σοφή, κατά τα άλλα, λαϊκή ρύση ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΝΑ ΤΡΩΓΟΝΤΑΙ ΦΡΕΣΚΑ!
Η γραφή μου είναι βιωματική. Δεν γράφω για κάτι, αν δεν το ζήσω πρώτα… Αυτό, όμως, που έζησα χθες, ξεπέρασε και την καλπάζουσα φαντασία μου! Επισκέφθηκα τον ένα και μοναδικό νόμιμο ναό της τύχης, που στεγάζεται πλησίον του αερολιμένα της Θεσσαλονίκης. Λέω νόμιμο, γιατί υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι «αυτοσχέδιοι», αν όχι μυριάδες σε όλη την πόλη και σε όλη τη χώρα. Αυτή την «πτωχή» και «άτιμη» χώρα… κατά το ΔΝΤ και την εναπομείνασα υφήλιο, που, όταν εμείς «κόβαμε» με βαλέ… στις δόξες μας, αυτοί, όπως σημειώνει και η «ανθρωπολογική» ιστορία, έτρωγαν ο ένας τον άλλο στο χαβαλέ…!
Αφήνω τις «σοφιστίες» και επιστρέφω στο ναό… Βρέθηκα εκεί όχι για να δοκιμάσω ή να τα βάλω με την τύχη μου… αλλά για να εμπλουτίσω τις καλλιτεχνικές μου εμπειρίες, μέσα από το show του Τάκη Ζαχαράτου. Για να πας, όμως, στο χώρο των παραστάσεων, περνάς κυριολεκτικά μέσα από τα «πεδία των μαχών», των «καζινίστας». Στο «έμπα» έκανα τον αδιάφορο… στο «έβγα» όμως έκανα τα «ρέστα» μου παγωτό…
Σαν μικρό παιδί… καθώς δεν μου είχε ξανασυμβεί, παρακολούθησα με τεράστιο ενδιαφέρον, επί μισάωρο, μερικές μόνο από τις μάχες των χιλιάδων «καζινίστας» εναντίον των «γκρουπιερίστας»… Ασύλληπτη εμπειρία.
Η φράση με γλωσσικά χαρακτηριστικά υπαίθρου… (εφτάρ) με την οποία και άρχισα να γράφω αυτό το βιωματικό πόνημα, ανήκει αυτούσια σε έναν 50αρη κύριο. Ταλαιπωρημένη φιγούρα, με προσεγμένη εμφάνιση, που μάλλον… ακούμπησε ό,τι είχε και δεν είχε… στο 7 μαύρο της ρουλέτας… Φαινόταν απογοητευμένος, αλλά δεν το έβαζε κάτω. «Αύριο θα ρεφάρω…» μονολογούσε, ενώ οι υπόλοιποι «καζινίστας», που τον περιτριγύριζαν, του έδιναν κουράγιο και τον συμβούλευαν παράλληλα να πάψει να τοποθετεί χρήματα στο 7 μαύρο. «50 χιλιάρικα σκότωσες στο γαμ….ο. Άλλαξέ το, αφού δεν θέλει…», ακούστηκε να του λέει σε αρκετά έντονο ύφος ένας διπλανός του.
Αφού επισημάνω την πληθυσμιακή υπεροπλία των θηλυκών «γκρουπιερίστας» σε σχέση με τους αρσενικούς σε μια αναλογία 5 προς 1, τουλάχιστον τη στιγμή που βρέθηκα εγώ μέσα στο χώρο, περνάω σε μια κυρία, άνω των 60, που ο θεός να με συγχωρέσει, αλλά και η ίδια… την άκουσα να λέει στο καρτοτηλέφωνο πως τα έχασε όλα! Επισήμανε μετά επιτάσεως στο συνομιλητή της πως χρειαζόταν ένα «τάληρο» επιπλέον για να συνεχίσει να παίζει… Λίγο πριν εκπνεύσει ο χρόνος παραμονής μου στο χώρο, την είδα να ξαναπαίζει BLACK JACK. Τώρα το πώς βρέθηκαν στο χέρι της χρήματα για να παίξει, το ξέρει η ίδια και αυτός που τη βοήθησε. Στην αντίληψή μου δεν υπέπεσε τίποτα το μεμπτό.
Σε γενικές γραμμές, αυτές οι εικόνες με γέμισαν με αισιοδοξία για το μέλλον του τόπου… Κάνοντας μια αναγωγή της μάχης των «καζινίστας» σε σχέση με τη μάχη που δίνει η χώρα μας για τη «λύση» της τροϊκανής κατοχής. Θέλω να πιστεύω ότι έστω την ύστατη ώρα, εκεί που όλα θα μοιάζουν… «επιμηκυμένα», κυβέρνηση και λαός θα βρουν από κοινού τους τρόπους για να «ρεφάρουμε»… Καθώς το έχουμε στο DNA μας να ξελασπώνουμε την ύστατη ώρα. Απλά θέλουμε η όλη διαδικασία να διανθίζεται από «τζόγο» και αδρεναλίνη. Χαμογέλασα με ανακούφιση επίσης, όταν αναλογίστηκα πόσο καλό θα κάνει η «νομική» απελευθέρωση των φρουτακίων, στον ποθούμενο τομέα της ανάπτυξης.
Ήδη, βλέπω μπροστά μου τα αμέτρητα «ενοικιάζεται» ή και «πωλείται», στο κέντρο της Θεσσαλονίκης να αντικαθίστανται στο προσεχές διάστημα από ζωηρές μπουτίκ «ηλεκτρονικών» φρούτων, που θα απασχολούν επί 24ωρου βάσεως στρατιές νεαρού εργατικού δυναμικού… που τώρα ασφυκτιά στις μακριές ουρές της ανεργίας… Και πόσο καλύτερα ακόμη θα ήταν για την πόλη αν άνοιγε ακόμη ένα καζίνο;… Θα άνοιγαν εκατοντάδες θέσεις καλά αμειβόμενης εργασίας…
Μη με ρωτήσετε αφελώς, ποιος θα παίζει και με τι λεφτά…; ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ… ΔΟΥΛΕΜΕΝΑ ή ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ… ΕΓΩ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΔΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ… ΝΑ «ΠΑΙΖΟΥΝ» ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ… ΕΧΩ ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ… «ΚΑΖΙΝΙΣΤΑΣ» Ή «ΓΚΡΟΥΠΙΕΡΙΣΤΑΣ»; ΜΕ ΠΟΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΝΑ ΠΑΩ…;
