Για να μιλήσεις ξεχωριστά για έναν παίκτη πρέπει να είναι κάτι το ιδιαίτερο και αυτό επιτυγχάνεται με συγκεκριμένους τρόπους. Τίτλους, γκολ σε κρίσιμα παιχνίδια, θέαμα, συνέπεια και...
συνέχεια. Κοίτα να δεις πλάκα που η αρχική πρόθεση ήταν να τονίσουμε πως συζητάμε για τον Κώστα Μήτρογλου, έστω και αν δεν συγκαταλέγεται στη λίστα των ξεχωριστών αθλητών. Κι όμως, από την πρώτη του μέρα στο λιμάνι βάζει γκολ, είναι αυτός που πέτυχε το τέρμα κόντρα στη Λάρισα και πήραμε το πρωτάθλημα του 2008, πέρυσι έβαλε δύο στους πανβάζελους και τους τσακίσαμε, σημείωσε αυτό το πανέμορφο γκολ με τον Ηρακλή, το πρώτο της χρονιάς.
Ένα παιδί που ξεκίνησε ως η… ορντινάτζα του Νίνη στις μικρές Εθνικές ομάδες, έγινε βασικός στην καλύτερη ομάδα της Ελλάδας την ώρα που ο… μετροπόντικας εξαφανιζόταν. Όλα αυτά θα αποτελούν παράσημα για τη διαδρομή ενός πιτσιρικά, θα μπορούσε, όχι, λάθος ρήμα, έπρεπε να είναι η βάση για να οικοδομήσει μία τεράστια καριέρα.
Από τη μία αυτές οι ιδιαιτερότητες οι οποίες τον έκαναν τόσο μικρό αγαπητό στον κόσμο του ΘΡΥΛΟΥ, από την άλλη, γνωστά προβλήματα συμπεριφοράς, νοοτροπίας, ακόμα και προσπάθειας. Πότε ξενυχτούσε, πότε εμφανιζόταν στα… κιλά μου, πότε τσακωνόταν. Η πεμπτουσία του ζητήματος Μήτρογλου βρέθηκε στην παρατήρηση που του έκανε ο Κόκκαλης πέρυσι για τον πανηγυρισμό του. Το τελευταίο που ενδιαφέρει ήταν αν έβγαζε το… όπλο και πυροβολούσε, ένας όμως έμπειρος άνθρωπος (δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο) κατάλαβε ότι εδώ υπάρχουν μεγαλύτερα ζητήματα. Το θέμα για τον Κόκκαλη δεν ήταν να πανηγυρίζει διαβάζοντας Σεφέρη ή να πηγαίνει και να σφίγγει τα χέρια των συμπαικτών του λέγοντας το γνωστό αγγλικό «good job», αλλά να καταλάβει τα όρια και τα περιθώρια όταν βρίσκεσαι στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.
Ένα χρόνο μετά τις δύο γκολάρες με τον πανβάζελο, φτάσαμε να συζητάμε αν αυτό το υπερταλαντούχο και ικανό στο χορτάρι παιδί πρέπει να πάει στον Πανιώνιο ή στη δεύτερη κατηγορία. Το τι και… τις πταίει θα το βρει η ομάδα και ο προπονητής. Όταν μιλάμε για τον Βαλβέρδε στο συγκεκριμένο θέμα, είναι αυτός που τον εμπιστεύτηκε πριν από δύο καλοκαίρια και ουσιαστικά μας κόστισε μία πρόκριση είναι αυτός που τον ξεκινούσε μπροστά από τον Πάντελιτς φέτος.
Το μόνο που μπορείς να πεις σε έναν νέο άνθρωπο, οξύ στις αντιδράσεις του, που έλεγε κι ένας παλιός ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ο Αριστοτέλης, είναι να παρατηρήσει με προσοχή όσο διάστημα θα βρεθεί μακριά από την ομάδα, για να καταλάβει γιατί άλλοι φοράνε τη φανέλα του ΘΡΥΛΟΥ και αυτός όχι. Δεν είναι εύκολο σε ένα μεγάλο παιδί να του βγάλεις από το μυαλό το αίσθημα του αδικημένου, αλλά ακόμα και αν ίσχυε κάτι τέτοιο, το γεγονός ότι η ομάδα του πορεύεται εξίσου καλά χωρίς αυτόν, σημαίνει πολλά για την παρουσία του. Θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να αντιληφθεί πως αν τελικά δοθεί κάπου δανεικός, δεν πρόκειται για τιμωρία αλλά για δεύτερη ευκαιρία, για την τελευταία προειδοποίηση.
Στον αθλητισμό, ιδιαίτερα τον επαγγελματικό, ακόμα περισσότερο σε μία ομάδα με διαυγές περιβάλλον όπως ο ΘΡΥΛΟΣ, τα πράγματα είναι απλά και οι κανόνες του παιχνιδιού προκαθορισμένοι. Έχεις ταλέντο; Ξεκινάς, δουλεύεις σκληρά στην προπόνηση; Παίζεις. Έχεις καλό χαρακτήρα; Κάνεις καριέρα. Διαθέτεις όλα τα υπόλοιπα και καθαρό μυαλό; Περνάς στην ιστορία. Κώστα, έχεις δύο επιλογές: Να γίνεις ο Αναστόπουλος ή να γίνεις ο Βράμπλιτς. Το καλό είναι πως ΜΟΝΟ εσύ θα διαλέξεις.
(Πηγή) championsday.gr
