H δεύτερη χρονιά του μνημονίου στην Ελλάδα που ξεκινά σε λίγες ημέρες κατέστησε σαφές και στους τελευταίους που το αμφισβητούσαν ότι η πτώχευση είναι εδώ και παρουσιάζεται κατά δόσεις ώστε να αποφευχθεί ένα μαζικό κοινωνικό σοκ που θα οδηγούσε σε μια απίστευτη έκρηξη χωρίς τέλος.
Σε μια τέτοια περίπτωση η χώρα θα έμπαινε σε μια... περιπέτεια χωρίς έξοδο για πολλά-πολλά χρόνια. Αντίθετα επιλέχθηκε η τακτική του οικονομικού ασανσέρ με στόχο την σταδιακή προσαρμογή προς τα κάτω μέσω της εσωτερικής υποτίμησης.
Είναι προφανές ότι όσοι συμμετείχαν στις αποφάσεις επέλεξαν ένα εντελώς λάθος επικοινωνιακό μείγμα υπέρ της σωτηρίας της χώρας. Μπορεί στην αρχή να είχε μια σχετική επιτυχία τώρα όμως λειτουργεί εναντίον αυτού του σκοπού ενισχύοντας την αντιμνημονιακή ρητορική.
Μάλιστα τα πράγματα θα χειροτερέψουν αρκετά καθώς η περικοπή των μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα τουλάχιστον κατά 30% θα επιφέρει νέο γύρο ύφεσης, λουκέτων και απολύσεων αλλά και δραματική πτώση των αξιών.
Το αποτέλεσμα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας θα είναι αμφίβολο εαν παράλληλα δεν βελτιωθεί το πρόβλημα του δημοσίου που είναι σχεδόν το 85% λόγω δομών ,γραφειοκρατίας, και αδιαφορίας. Αντίθετα πρέπει να είναι δεδομένη η δυσαρέσκεια έως άρνηση των υπαλλήλων να εργασθούν με ενδιαφέρον καθώς οι αποδοχές τους επιστρέφουν στη δεκαετία του 90 ενω το κόστος ζωής παίρνει την ανηφόρα. Τη λογική της λευκής απεργίας την βλέπουμε ήδη στους ΟΤΑ.
Και μπορεί η Ανγκελα Μερκελ ή ο Ολι Ρεν να θεωρούν εφικτή την προσαρμογή μιας χώρας σε όσα δεν έγιναν σε 30 χρόνια σε τρία αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική...
Εκτός εάν ο στόχος είναι είτε μια εξουθενωμένη κοινωνία να οδηγηθεί στην πτώχευση χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης είτε να οδηγηθεί μια χώρα -πειραματόζωο στα όρια του εμφύλιου.
Άλλωστε τις τελευταίες εβδομάδες κάποιες κοινωνικές ομάδες συμπεριφέρονται κατά της κοινωνίας περίπου ως νέοι Γερμανοτσολιάδες και δείχνουν ξεκάθαρα πως νοσταλγούν απεγνωσμένα την κατοχική περίοδο και τις μαυραγορίτικες πρακτικές εκτός και εάν η τρόικα εκτιμά με την τεχνοκρατική της αντίληψη πως η περικοπή του ενός μήνα αποζημίωσης για κάποιον που θα εργασθεί για δώδεκα μήνες ή απόλυση χωρίς αποζημίωση θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και θα μεταβάλει την Ελλάδα όχι σε Μπαγκλαντές ή Βιετνάμ αλλά σε μια νέα Γερμανία...
http://apneagr.blogspot.com/
