Ανέκαθεν η τρομοκρατία γνώρισε πολλές φάσεις εξέλιξης. Από τις ατομικές εξτρεμιστικές πράξεις του 18ου και 19ου αιώνα κατά βασιλιάδων που κατά πολλούς ήταν η προσωποποίηση της καταπίεσης περάσαμε στα αντάρτικα των βουνών και εν συνεχεία στο αντάρτικο της πόλης.
Όσον αφορά το τελευταίο θα πρέπει να πούμε ότι το έχουμε γνωρίσει στην Ελλάδα σε δύο διαδοχικές φάσεις. Η πρώτη είναι η εποχή της προ 17 Νοέμβρη εποχή και η έτερη της μετά 17 Νοέμβρη εποχή. Οι διαφορές μεταξύ των περιόδων αυτών είναι πολλές και κυρίως ανάγονται στα τεχνικά μέσα και στη τεχνογνωσία των τρομοκρατών. Οι κοινή συνιστώσα όμως είναι μία. Και δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι με την ακραία αυτή - και φυσικά κατακριτέα - πράξη τους θέλουν να εκδικηθούν το σύστημα που τους αδίκησε. Το ίδιο σύστημα που τους είχε ...
αναθρέψει με τόσες ελπίδες, όνειρα και προσδοκίες. Με λίγα λόγια θέλουν να εκδικηθούν αυτή την καπιταλιστική δομή της κοινωνίας - και όσους την εκπροσωπούν - που όπως θεωρούν δρα σε βάρος τους και έχει ως συνέπεια την κοινωνική αδικία, το νεποτισμό και τη φτώχεια τους. Φτώχεια όχι μόνο οικονομική αλλά κυρίως εσωτερική. Γιατί οι νέοι αυτοί δεν έχουν σε τίποτα να ελπίζουν και να βασίζονται. Έτσι με τούτη την πράξη τους εκτός από την οργή, το μίσος και την απέχθεια προς την κάθε είδους δομή και κατεστημένο, δείχνουν το ατομικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει.
Παρόλα αυτά υπάρχουν και μερικοί που στρέφονται προς τη τρομοκρατία για τελείως διαφορετικούς λόγους . λόγοι που έχουν να κάνουν με την ανία, τον κορεσμό που αποκόμισαν από μια πλούσια και άνετη ζωή. Τρανό παράδειγμα τα Αρσακειόπαιδα με τις γιάφκες του Ψυχικού που συνελήφθησαν πριν από μερικούς μήνες.
Πάντως όποιες και αν είναι οι αιτίες του φαινομένου αυτού ένα είναι σίγουρο ότι οι πράξεις αυτές είναι ενσυνείδητες και αποτελούν ύστατες κραυγές απόγνωσης κάποιων ανθρώπων που βλέπουν ότι τους απαγορεύεται να επιβιβαστούν στο πλοίο της ελπίδας.
http://www.enimerwsi.com/
