Είναι οι παρατηρητές που κλήθηκαν να καταγράψουν το χρονικό, και πολλοί από αυτόυς το έκαναν όταν ο Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν πυροβόλησε τον θρύλο της μουσικής, Τζον Λένον, στις 8 Δεκεμβρίου 1980.
Στη μνήμη των 30 ετών από το θάνατο του πρώην μέλους των Beatles μερικοί
δημοσιογράφοι μοιράστηκαν στο CNN τις καταγραφές τους από εκείνη την νύχτα και τον ρόλο που έπαιξαν στην κάλυψη του γεγονότος.
Η Donna Cornachio είναι καθηγήτρια στο Purchase College της Νέας Υόρκης και διδάκτωρ των μέσων μαζικής ενημέρωσης στο Clarity Media Group. Το 1980 ήταν προϊσταμένη στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και τότε εργαζόταν εσωτερική στο γραφείο σύνταξης WCBS-TV.
«Ημουν εσωτερική στο γραφείο σύνταξης και ένα από τα καθήκοντά μου ήταν να απαντώ στα τηλεφωνήματα», δήλωσε η Donna Cornachio. «Είχαμε αρχίσει το δελτίο των 11 όταν έλαβα ένα τηλεφώνημα από κάποιον που δίνει προγνωστικά, ο οποίος μου είπε ότι ένας εκ των Beatles πυροβολήθηκε. Ημουν τότε φοιτήτρια και δεν ήξερα αν κάποιος από τους Βeatles έμενε στην Νέα Υόρκη και θεώρησα ότι ήταν κάποιος τρελός. Υπήρχαν πολλοί ανισόρροποι που μας τηλεφωνούσαν», θυμάται η Cornachio.
«Ωστόσο, ο αρχισυντάκτης μου, Λάιονελ Φίλιπς, ρώτησε τι συνέβαινε και του απάντησα ότι κάποιος παλαβός είπε ότι πυροβόλησαν έναν από τους Beatles. Ως μεγαλύτερος και σοφότερος άρχισε να κάνει τηλεφωνήματα. Το πρώτο πράγμα που με έβαλε να κάνω ήταν να τηλεφωνήσω στο 21ο αστυνομικό τμήμα, καθώς ήξερε ότι ο Τζον Λένον διέμενε στην Νέα Υόρκη και το συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα κάλυπτε την περιοχή», συνέχισε.
«Κάλεσα το τμήμα και ο αστυνομικός που απάντησε ήταν εμφανώς βιαστικός. «Δεν μπορών να επιβεβαιώσω ή να αρνηθώ τίποτε», είπε και μου έκλεισε το τηλέφωνο, έτσι εμείς ξέραμε ότι κάτι έπρεπε να κάνουμε. Ο Λάιονελ έστειλε ένα συνεργείο στη Ντακότα στο νοσοκομείο Ρούσβελτ, ξέροντας ότι ο Λένον πυροβολήθηκε, και το πιο κοντινό νοσοκομείο ήταν αυτό.
Με άφησε να συνεχίζω να δουλεύω στο τηλέφωνο, καθώς τότε δεν είχαμε ούτε ίντερνετ και συνεπώς ούτε Google. Χρησιμοποιούσαμε κάποιες παλιομοδίτκες μεθόδους με τηλεφωνικούς καταλόγους, όπου οι αριθμοί ήταν καταχωρημένοι περισσότερο με διευθύνσεις παρά με ονόματα.
Εψαξα την διεύθυνση 1 W. 72nd St στην Ντακότα για να δω αν μπορούσα να βρω κάποιον που να άκουσε πυροβολισμούς ή να ήξερε τι συνέβη. Την ίδια ώρα για να δώσω κάποιο περιεχόμενο στα τοπικά νέα, η πηγή ήταν οι άνθρωποι που είχαν τις δικές τους μαρτυρίες και έτσι ήθελα να είμαστε πρώτοι, αλλά και σωστοί. Ωστόσο εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε επίσημη επιβεβαίωση, μόνο ένα μικρό στοιχείο.
Μίλησα στον Λάιονελ, καθώς σχεδίαζα να πω στο πάνελ για αυτό, και είπε ότι μία πηγή του στο Νοσοκομείο Ρούσβελτ, πιθανώς κάποια νοσοκόμα που τηλεφώνησε στο γραφείο, είπε ότι μάλλον έφεραν τον Τζον Λένον. Απλώς περιμέναμε την επιβεβαίωση από το γιατρό.
Δεν θυμάμαι πόση ώρα ήμουν στην αίθουσα σύνταξης, αλλά παρέμεινα ολόκληρη τη νύχτα. Εμενα με την αδελφή μου στο διαμέρισμά της στοUpper West Side και θυμάμαι ότι την ώρα που πήγαινα σπίτι πολύ νωρίς το πρωί, η αδελφή μου άνοιξ την πόρτα και ήταν χάλια.
Σοκαρισμένη έκλαιγε και με ρωτούσε τι συνέβη. Τότε της είπα ότι πυροβόλησαν τον Τζον Λένον. Τότε είδα στα μάτια της την απογοήτευσή της, καθώς ήταν η πρώτη φορά που ένα γεγονός με σημάδευε τόσο: ένας εξαιρετικά ταλαντούχος μουσικός, υπέρμαχος της ειρήνης δολοφονήθηκε.», κατέληξε η Cornachio.
Ο Joe Urschel είναι ο διευθυντής και αναπληρωτής πρόεδρoς του Newseum στην Ουάσινγκτον. Το 1980 ήταν ρεπόρτερ στην Detroit Free Press.
«Εργαζόμουν για την Detroit Free Press, η οποία τότε ήταν πρωινή εφημερίδα και η δολοφονία είχε γίνει βράδυ. Επαιζα κιθάρα στο σπίτι μου στο Ντριτρόιτ. Δεν ήμουν καλός μουσικός και προσπαθούσα να παίξω το «Hey Jude», θυμάται ο Urschel.
«Μου τηλεφώνησε ο νυχτερινός συντάκτης και μου είπε ότι ο Τζον Λένον πυροβολήθηκε και ήταν σχεδόν βέβαιοι ότι θα πέθαινε. Κρατάμε ένα μικρό κενό στην έκδοση της εφημερίδας για παν ενδεχόμενο» μου είχε πει και με ρώτησε αν μπορούσα να γράψω κάτι σε 20 λεπτά και να του τηλεφωνήσω για να του το υπαγορεύσω», συνέχισε.
«Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα, ούτε και ίντερνετ και συνεπώς δεν υπήρχε τρόπος να δώσεις την ιστορία, παρα μόνον να τη γράψεις και να τηλεφωνήσεις στο γραφείο για να την υπαγορεύσεις. Εγραψα ένα μικρό κομμάτι 1000 ή 800 λέξεις, πήρα ξανά στο γραφείο κ άρχισα να υπαγορεύω το κείμενο σε έναν από τους νυχτερινούς συντάκτες.
Ο συγκεκριμένος κύριος ήταν της παλαιότερης γενιάς και δεν ήξερε πολλά για τους Beatles. Ημουν πολύ προσεκτικός, συλλαβίζοντας ότι έπρεπε και προσπαθούσα να κάνω τον συντάκτη να βιαστεί προκειμένου να μην χαθεί η προθεσμία για την νυχτερινή έκδοση της εφημερίδας.
Το πρωί διάβασα την ιστορία και όλα ήταν όπως έπρεπε, εκτός από ένα μικρό λάθος στη λίστα των τραγουδιών του Λένον, καθώς στο «I Am the Walrus,» είχε γράψει «I Am the Lawless.»
Αυτό με απογοήτευσε λίγο καθώς ο Λένον ήταν ένας άνδρας και ένας μουσικός που σεβόμουν πολύ και ήθελα τουλάχιστον να συνεισφέρω κάτι στην σπουδαία μνήμη του και στο θάνατό του και όλα αυτά «σπιλώθηκαν» κατά κάποιο τρόπο από μία λάθος λέξη», καταλήγει ο Urschel.
Ο J.D. Considine είναι κριτικός της τζαζ μουσικής στο The Globe and Mail στο Τορόντο. Τότε ήταν μουσικο-κριτικός για την Baltimore News, η οποία δεν υφίσταται πλέον.
«Ηταν μία από τις σπάνιες νύχτες που είχα πάει νωρίς στο κρεβάτι μου. Με είχε πάρει ο ύπνος όταν χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο αρχισυντάκτης μου που μου έλεγε τα νέα και έπρεπε να πάω εκεί και να γράψω ένα κείμενο», αναφέρει ο Considine.
«Θυμάμαι ότι ο πιο αλλόκοτος ήταν ο συντάκτης Jon Katz, ο οποίος μου έλεγε να θυμάμαι ότι δεν γράφω για χίπηδες, αλλά για μεταλλεργάτες στο Sparrows Point, που μπορεί να έχουν ακούσει για τον Τζον Λένον, αλλά δεν ξέρουν πολλά για αυτόν. Ηταν μία μικρή πρόκληση, αλλά νομίζω ότι σήμαινε κάτι παραπάνω για αυτόν παρά για τους μεταλλεργάτες.
Αυτό που με κλόνισε περισσότερο για τα νέα δεν ήταν ότι ο Τζον Λένον και οι Beatles, αλλά ότι τις τελευταίες δύο εβδομάδες άκουγα συνεχώς το "Double Fantasy" και ειλικρινά είχα προσεγγίσει την αίσθηση της οικογενειακής ζωής και της συνδετικότητας που προσέφερε αυτό το άλμπουμ. Σκεπτόμενος τι έχει συμβεί και τι έλεγε ο Λένον σε τραγούδια όπως το «Beautiful Boy» ράγιζε η καρδιά μου.
Το σοκ ήταν η πιο κοινή δημόσια αντίδραση. Δεν ήταν θάνατος από ατύχημα ή ασθένεια. Ηταν δολοφονία. Κι αυτό ήταν εντελώς ξαφνικό και έλεγε κάτι για το γόητρο του να είναι κανείς μεγάλος σταρ όσο κανείς άλλος, και να ευχαριστεί το θεό για αυτό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως, τότε σκέφτεται κανείς πολιτικούς που είχαν την ίδια τύχη», είπε ο Considine
Τελευταία μαρτυρία, αυτή του Jim Farber κριτικού μουσικής της New York Daily News σήμερα. Το 1980 ήταν τελειόφοιτος στο πανεπιστήμιο και έγραφε την ανασκόπηση των δίσκων στο περιοδικό «Circus».
Όπως δήλωσε ο ίδιος «εκείνη τη νύχτα ήμουν σε ένα ροκ κλαμπ με το όνομα « Hurrah», το οποίο ήταν πέντε στενά νότια της Ντακότα, σε ένα κτήριο που τώρα έχει κατεδαφιστεί.
Ημουν εκεί για να δω ένα συγκρότημα το «Must», το οποιο ανήκε στον Michael Musto, γνωστό αρθρογάφο της «Village Voice». Θυμάμαι κάποιον να μου λέει ότι άκουσε πως σκότωσαν τον Τζον Λένον, αλλά το πρόσωπο εκείνο δεν ήταν και το πιο αξιόπιστο.
Ηταν μια ασυνήθιστα ζεστή νύχτα και περπατούσα περίπου ένα μίλι μέχρι το σπίτι, όταν με σταμάτησε μία ιερόδουλη και με ρώτησε αν άκουσα ότι ο Τζον Λένον δολοφονήθηκε. Σκέφτηκα ότι αυτό είναι αδύνατο, της είπα όχι, αδιαφόρησα και συνέχισα την πορεία μου. Τότε περίπου δέκα στενά βορειότερα ενας άστεγος μου έκανε την ίδια ερώτηση και σκέφτηκα ότι όντως δεν είχα ακούσει κάτι για αυτό.
Πήγα σπίτι, άνοιξα το ραδιόφωνο και άκουσα ανθρώπους να μιλούν για αυτό και να κλαίνε. Και τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν αλήθεια.
Αμέσως έφυγα και πήγα πίσω στην Ντακότα. Εκεί βρίσκονταν εκατοντάδες άνθρωποι. Ηταν συγκινημένοι και αν μπορώ να θυμηθώ έμεινα εκεί όλη την νύχτα, γυρνώντας και μιλώντας με ανθρώπους προσπαθώντας να καταλάβω τι είχε συμβεί.
Ηταν πολύ σοκαριστικό να θέλεις να είσαι εκεί μαζί με άλλους ανθρώπους που αισθάνονταν το ίδιο. Χρόνια αργότερα, έγραψα ένα άρθρο για την Daily News την ημέρα της επετείου από το θάνατο του Λένον. Το πιο ενδιαφέρον ήταν που έγραψα μία όχι θετική κριτική για το άλμπουμ «Double Fantasy», ένα από τα λίγα που δεν πήραν είχαν λαμπερή κριτική. Δεν θεωρώ ότι ήταν ένας σπουδαίος δίσκος», κατέληξε ο Farber.
Επιμέλεια: Ναυσικά Διαμαντοπούλου
http://www.i-diadromi.com/
