Στίχοι χαλαρωτικοί, διασκεδαστικοί ή στίχοι σατυρικοί με «κοινωνικά» μηνύματα; Ερώτημα που μόνο ο ίδιος ο manu ξέρει να απαντήσει. Το σίγουρο βέβαια είναι ότι τέτοια τραγούδια είναι τροφή για σκέψη και «έρευνα» (ναι η είσοδος του ΔΝΤ στην χώρα μας είχε και ένα όφελος, μας «ανάγκασε» να μάθουμε τι γίνεται έξω από την χώρα μας - διεθνή οικονομία ονομάζεται «αυτό»). Τι κοινό όμως μπορεί να έχει η Tijuana ή τελοσπάντων μια πόλη ή χώρα της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, με την Ελλάδα του 2020;
Όπως προανέφερα το τραγούδι του Manu ήταν ένα ερέθισμα για να «ψαχτώ» κάπως στα κοινωνικά θέματα αυτών των χώρων. Μιλάμε για χώρες, με «φτωχούς» ανθρώπους, μοναρχικά πολιτεύματα, διαφθορά και εγκληματικότητα. Από την άλλη βέβαια, οι άνθρωποι αυτοί περηφανεύονται συνεχώς για την «ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ» τους, για την ανθρωποσύνη τους και για το ότι «γενικώς» ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΛΑ……..χμμμμ….(κάτι σας θυμίζει όλο αυτό, έτσι ;)
Παρακολουθώντας την «δουλειά» του αξιοπρεπέστατου δημοσιογράφου Γιώργου Αυγερόπουλου, (Ντοκιμαντέρ Εξάντας) για την Tijuana, μου έμεινε στο μυαλό η φράση ενός ντόπιου, «πρώην» εγκληματία (είχε περάσει 30 χρόνια στην φυλακή) που «φιλοξενούσε» στην εκπομπή. Μιλάμε για έναν μέσο «φτωχό» Μεξικάνο, ο οποίος δήλωνε στην εκπομπή ότι «όταν ήμουν νέος είχα τρεις επιλογές, για να καταφέρω να επιβιώσω»:
α) «Να δουλέψω στο εργοστάσιο της περιοχής, με ωράριο και συνθήκες εργασίας σκλάβου και φυσικά με μισθό κατώτερο του πενιχρού. Το αποτέλεσμα θα ήταν να ζω ίσα ίσα σε μια παράγκα, βγάζοντας με αρκετή δυσκολία τα καθημερινά έξοδα επιβίωσης»
β) «Να μεταναστεύσω»
γ) «Να οργανωθώ σε μία από τις συμμορίες και να ασχοληθώ με το εμπόριο ναρκωτικών, όπλων κλπ.»
Αυτές ήταν οι τρεις επιλογές του τότε νέου μέσου Μεξικάνου της Tijuana……...(Φυσικά ο συγκεκριμένος κύριος διάλεξε την τρίτη επιλογή και δυστυχώς, γι’ αυτόν κατέληξε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην φυλακή.)
Τώρα θα μου πείτε που «κολλάει» η Tijuana με την Ελλάδα του 2020…………..
Διαβάζοντας τις τελευταίες εξελίξεις και ειδικότερα το μνημονιακό νομοσχέδιο για τα εργασιακά δικαιώματα και ειδικότερα, αναλύοντας τις διατάξεις του, ακόμα και ο πιο ΑΦΕΛΗΣ καταλαβαίνει που μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό. Μιλάμε για μέτρα που αφορούν κατά κόρον τους εργαζόμενους των μεγάλων εταιρειών – εργοστασίων. Μέτρα τα οποία ισχύουν «σίγουρα» γι’ αυτούς και «ενδεχομένως» για τους εργαζόμενους των ΜΜΕ. Μέτρα τα οποία σίγουρα είναι «υπέρ» των μεγάλων επιχειρήσεων και «ενδεχομένως» των ΜΜΕ. Που θέλω να καταλήξω…..
Σε μια υγιή χώρα, όπου επικρατεί η διαφάνεια και η αρμονία, αυτό το νομοσχέδιο θα ήταν ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ και σίγουρα, δεν θα ψηφιζόταν γιατί πολύ απλά θα επενέβαινε η εκάστοτε επιτροπή ανταγωνισμού και θα το απέρριπτε πριν καν προωθηθεί για ψήφιση στην βουλή. Μιλάμε για ένα νομοσχέδιο που ενεργεί μεροληπτικά υπέρ των μεγάλων επιχειρήσεων, έναντι των ΜΜΕ και καταλύει κάθε προσπάθεια θεμιτού ανταγωνισμού. Τώρα θα μου πείτε, δηλαδή θα έπρεπε να «κόψουν» το ψωμί και των εργαζόμενων των ΜΜΕ……. ΟΧΙ, δεν θα έπρεπε καν να βγει τέτοιο νομοσχέδιο που να καταλύει εργασιακά δικαιώματα 70 χρονών, εν μια νυκτί. Από την στιγμή όμως που το κάνουν, θα έπρεπε να γίνει ισόνομα και «αντικειμενικά». Αντί να υποστηριχτεί η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, οι ΜΜΕ, εδώ «πάνε» να τις κλείσουν και να αφήσουν να λειτουργούν ΜΟΝΟ οι μεγάλες επιχειρήσεις – εργοστάσια, που φυσικά μετά από λίγα χρόνια, έχοντας δημιουργήσει το «καρτελάκι» τους θα προσφέρουν «οργανωμένα», πενιχρούς μισθούς με συνθήκες εργασίας «σκλάβου». Εκεί θα οδηγηθεί όλο αυτό και ας βγαίνουν να λένε ο Jeff, η Κατσέλη και ο Λοβέρδος για επιτυχία της κυβέρνησης στην αντιμετώπιση της κρίσης, με την υποστήριξη των καναλιών και των εφημερίδων…………..και ας ψηφίζουν τον Παπακωνσταντίνου 8ο καλύτερο Υπουργό Οικονομικών στην Ε.Ε.!!!!!!!!!! (ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΜΟΝΑΡΧΙΚΑ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.)
Είναι ξεκάθαρο πλέον, ότι μετά από λίγα χρόνια (όταν αρχίσει η επίδραση αυτών των μέτρων) ο νέος μέσος Έλληνας δεν θα μπορεί να βρίσκει δουλειά σε μια ΜΜΕ (γιατί δεν θα υπάρχουν), όπου θα μπορούσε να διαπραγματευτεί την αμοιβή του με έναν όχι και τόσο ισχυρό επιχειρηματία, και θα έχει τρεις επιλογές:
α) Να πάει να δουλέψει στην μεγάλη εταιρεία – εργοστάσιο της περιοχής τους με ένα πενιχρό μισθό και με συνθήκες εργασίας σκλάβου, βγάζοντας με αρκετή δυσκολία τα καθημερινά έξοδα επιβίωσης
β) Να μεταναστεύσει σε άλλη χώρα του κόσμου
γ) Να οργανωθεί σε συμμορίες που προάγουν την εγκληματικότητα, μιας και αυτές πλέον, εκμεταλλευόμενες την ανυπαρξία του κράτους θα έχουν αναπτυχθεί και γιγαντωθεί.
Το τι θα κάνει βέβαια και αν τελικά θα ακολουθήσει τον δρόμο του δύστυχου Μεξικάνου, θα το δείξει το μέλλον…….
