Αλλά για τον Πύρρο δεν πέρασαν μόνο είκοσι χρόνια. Στρώθηκαν διαφορετικές ζωές, η μία πάνω στην άλλη, που, ευτυχώς, τις ζει όμορφα μέσα σε μία.
Ο Δήμας έγινε δάσκαλος. Το πάλευε εδώ και χρόνια. Όχι πως σκοπεύει να διδάξει, αλλά «όταν ασχολείσαι με την αθλητική διοίκηση έχεις να κάνεις με παιδιά.» Και ως πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών προσπαθεί να στήσει το άθλημα από την αρχή απευθυνόμενος πρωτίστως σε παιδιά.
Αλλωστε και το πρωί της Τετάρτης είχε γύρω του παιδιά έτοιμα να σηκώσουν μεγαλύτερα βάρη. Οι νέοι δάσκαλοι. Γεννημένοι στα τέλη της δεκαετίας του '80, απαλλαγμένοι από τις νευρώσεις και αγκυλώσεις των δικών μας δασκάλων, έτοιμοι να πάρουν στα χέρια τους παιδιά με τα οποία θα έχουν λιγότερα από είκοσι χρόνια διαφορά. Εύκολο; Οχι. Ο ίδιος ο πρύτανης τους είπε στην ομιλία του ότι παλαιότερα το λειτούργημα του δασκάλου εξασφάλιζε επαγγελματική αποκατάσταση. Τώρα δεν ισχύει αυτό. Όμως, πιστέψτε με, κανένας δεν είχε διάθεση να ρίξει σκοτούρες πάνω από την τήβεννο. Και αν πιστεύετε στην ύπαρξη θετικής ενέργειας, τότε πρέπει οπωσδήποτε να δείτε μία ορκωμοσία στη μεγάλη αίθουσα τελετών, στα Προπύλαια. Η αίθουσα είναι γεμάτη χαμόγελα, δάκρυα συγκίνησης, δυνατά χειροκροτήματα και επιφωνήματα που παραμένουν παιδικά. Είναι από τις πιο όμορφες εκδηλώσεις που μπορείτε να παρακολουθήσετε.
Η τελετή τελειώνει. Ο Πύρρος είναι σαν τη «λαβή» ενός μπουκέτου στο κέντρο της φωτογραφίας. Μετά οι πτυχιούχοι αγκαλιάζονται με γονείς και φίλους, τα κινητά αναλαμβάνουν να «ανεβάσουν» φωτογραφίες στο Facebook. Η αίθουσα αδειάζει, βγαίνουν όλοι έξω, στα Προπύλαια με τους απεργούς πείνας, στην πραγματική ζωή.
protagon.gr
