Πριν από αρκετά χρόνια, ακόμη και τα πιο απομακρυσμένα χωριά της ελληνικής επικράτειας έσφυζαν από ζωή και έδιναν το δικό τους χρώμα, είχαν τη δική τους ξεχωριστή και ζωντανή παρουσία στη χώρα του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Ο δάσκαλος, ο ιερέας, ο πρόεδρος κάθε κοινότητας, οι πολιτιστικοί σύλλογοι και οι αμέτρητοι οργανισμοί ήταν οι εκφραστές της ταυτότητας κάθε γεωγραφικής τοποθεσίας της Ελλάδας.Η οικονομική κρίση που μαστίζει σήμερα τον πολύπαθο τόπο μας έχει αρνητικές επιπτώσεις και για τα χωριά της ελληνικής υπαίθρου, με προεκτάσεις, δυστυχώς, και στον ευαίσθητο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Για τη νέα σχολική περίοδο λοιπόν, προβλέπονται συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων, κυρίως στις μικρές αγροτικές περιοχές, καθότι η πολιτεία αδυνατεί να στεγάσει μικρό αριθμό μαθητών. Κι αν το κουδούνι του σχολείου έδινε μια νότα αισιοδοξίας στα εγκαταλελειμμένα χωριά μας, σε λίγα χρόνια θα σιωπήσει κάθε φωνή και ήχος του παρελθόντος ως θυσία στο βωμό των προσταγών του ΔΝΤ και της ευρωπαϊκής κοινότητας.
Είναι λυπηρό στα πλαίσια της επιβεβλημένης τάξης και της ανασυγκρότησης που απαιτείται για να αποκατασταθεί η εικόνα της χώρας μας, να περιορίζονται και να παγώνουν τα κονδύλια και οι δαπάνες για τη μόρφωση και τη δωρεάν παιδεία που δικαιούνται και αξίζουν όλα τα ελληνόπουλα.
Όλοι μας οφείλουμε να ..κάνουμε θυσίες για να ορθοποδήσει η χώρα, αρκεί να μην πληρώνουν ακριβά το τίμημα πάντα οι ασθενέστεροι, οι ευάλωτες περιοχές και πολύ περισσότερο οι αθώες ψυχές των μικρών μαθητών που δεν ευθύνονται, σε καμιά περίπτωση, για τις ατασθαλίες των μεγάλων. Απέχει πολύ η περικοπή των δαπανών και των αλόγιστων σπαταλών από το κλείσιμο ενός σχολείου, έστω και αν σε αυτό φοιτούν μόνο πέντε ή δέκα παιδιά.
Δεν μπορεί να το διανοηθεί ο ανθρώπινος νους, να λειτουργεί το κρυφό σχολειό, με τεράστιες αντιξοότητες, στην εποχή της επανάστασης του ΄21, και σήμερα στην απελευθερωμένη Ελλάδα να σβήνουν τόσο εύκολα κι απλά τα γράμματα και οι αριθμοί από τους πίνακες σχολείων, που στο παρελθόν γέννησαν σπουδαίους επιστήμονες. Είναι άδικο για τα μικρά νήπια, για τα παιδιά του δημοτικού, για τους μαθητές και τους γονείς μιας πολιτισμένης ευρωπαϊκής χώρας, να διανύουν πολλά χιλιόμετρα, καθημερινά, για να πάνε στο σχολείο, για να μάθουν γράμματα. Ποια είναι τα κίνητρα επιτέλους που δίνονται στους νέους ανθρώπους για να παραμείνουν στον τόπο καταγωγής τους; Σε ποιες γενιές θα παραδοθεί η τεράστια κληρονομιά των ηρωικών γερόντων που έχουν απομείνει οι μοναχικοί προστάτες των παραδόσεων και των εθίμων;
Είναι απαράδεκτο να ισοπεδώνονται τα πάντα για να αποκατασταθούν οι ζημίες του αμαρτωλού παρελθόντος στο δημόσιο βίο της χώρας.
Οι αρχές και οι αξίες πρέπει να παραμένουν ζωντανές με οποιοδήποτε τίμημα, χωρίς αριθμητικές και χωροταξικές διακρίσεις.
Γ.Τ.
