- Και άλλοι, ότι ο Χριστός ήταν μόνο Θεός και δεν είχε και την ανθρώπινη φύση ή αν είχε απορροφήθηκε από τη θεία φύση όπως λένε οι αιρετικοί μονοφυσίτες. Όμως ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος. Έχει και τη θεία και την ανθρώπινη φύση και καμία δεν απορροφάται από την άλλη.
Ας δούμε πρώτα όμως, την περίπτωση των ανθρώπων εκείνων που πιστεύουν ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός απλώς ένας άνθρωπος που είχε κάποια ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό ή τον θεωρούν ως έναν σπουδαίο άνθρωπο που έγραψε … ιστορία.
Θα δούμε μόνο μερικά χωρία από την Καινή Διαθήκη που φανερώνουν τη θεία φύση του Θεανθρώπου Χριστού. Αυτά τα χωρία είναι τα ακόλουθα :
<<Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών>> Ματθ. Α:21 και σε άλλο χωρίο στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο , στίχους 5-12 λέει :<< Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου. Ήσαν δε τινές των γραμματέων εκεί καθήμενοι και διαλογιζόμενοι εν ταις καρδίαις αυτών’ τι ούτος ούτω λαλεί βλασφημίας? Τις δύναται αφιέναι αμαρτίας ει μη εις ο Θεός? Και ευθέως επιγνούς ο Ιησούς τω πνεύματι αυτού ότι ούτως αυτοί διαλογίζονται εν εαυτοίς, είπεν αυτοίς’ τι ταύτα διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών? Τι εστίν ευκοπώτερον , ειπείν τω παραλυτικώ, αφέωνταί σου αι αμαρτίαι, ή ειπείν , έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει? Ίνα δε ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου αφιέναι επί της γης αμαρτίας – λέγει τω παραλυτικώ’ σοι λέγω, έγειρε και άρον τον κράβαττόν σου και ύπαγε εις τον οίκον σου’ και ηγέρθη ευθέως, και άρας τον κράβαττον εξήλθεν εναντίον πάντων, ώστε εξίστασθαι πάντας και δοξάζειν τον Θεόν λέγοντας ότι ουδέποτε ούτως είδομεν>>.
Τι είδαμε εδώ λοιπόν? Ότι κανείς δεν μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες εκτός από τον Θεό. Και εφόσον οι γραμματείς δεν πίστεψαν στα λόγια του Χριστού όταν Εκείνος είπε :<<αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου>> και μάλιστα θεώρησαν ότι βλαστήμησε, ο Χριστός έδειξε εμπράκτως , με θαύμα, ότι ο Ίδιος είναι ο Θεός και μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες. Γιατί ως άνθρωποι και εμείς, αν παρευρισκόμασταν τότε εκεί, τι θα μας έκανε περισσότερο εντύπωση? Τα λόγια ή οι πράξεις? Φυσικά οι πράξεις! Για αυτό και ο Χριστός έδειξε τη Θεότητά Του με το θαύμα του παραλυτικού.
Άλλο χωρίο που δείχνει τη Θεότητα του Χριστού είναι στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο , στίχοι 31-32 << Οι δε δαίμονες παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες’ ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον ημίν απελθείν εις την αγέλην των χοίρων. Και είπεν αυτοίς’ Υπάγετε>>.
Ποιος άλλος εκτός από τον Θεό έχει τη δύναμη αυτή να εξουσιάζει τα δαιμόνια και να τα προστάζει τι να κάνουν? Άρα, και εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Χριστός είναι Θεός.
Η Θεότητα του Ιησού Χριστού φαίνεται και στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, στίχοι 1-4 :<< Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν. Εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων>>.
‘’Λόγο’’, ονομάζει ο Ιωάννης τον Ιησού Χριστό. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που λέγεται ‘’Λόγος’’, ονομάζεται συγχρόνως και ‘’Υιός’’, γιατί Εκείνος που είναι ο λαλών ονομάζεται ‘’Πατήρ’’
‘’Λόγος’’ ονομαζόταν ο Υιός του Θεού, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, πριν την ενανθρώπησή Του, πριν σαρκωθεί εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Ενώ, μετά την σάρκωση, ο Λόγος του Θεού ονομάστηκε Χριστός.
Ένα ακόμη χωρίο είναι στην προς Κολασσαείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου , κεφάλαιο Β , στίχος 9 που λέει :<<ότι εν αυτώ (Χριστός) κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς…>>
Επίσης, γνωρίζουμε ποτέ άγγελοι να προσκυνήσουν άνθρωπο ? Ποτέ !!! Και όμως, στην προς Εβραίους επιστολή , κεφάλαιο Α, στίχο 6 λέει :<<Και προσκυνησάτωσαν αυτώ (Χριστός) πάντες άγγελοι Θεού>>. Ο Χριστός αποκλείεται να ήταν απλώς ένας άνθρωπος και οι άγγελοι να τον προσκυνούσαν. Άρα και εδώ φαίνεται τι είναι ο Χριστός!
Τώρα, που δείξαμε κάποια χωρία που φανερώνουν τη Θεότητα του Χριστού, ας δούμε και σε ποια χωρία φαίνεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού, για να καταλάβουμε ότι ο Χριστός δεν ήταν ούτε μόνο Άνθρωπος, ούτε μόνο Θεός, αλλά Θεάνθρωπος.
<<Πρωϊας δε επανάγων εις την πόλιν , ΕΠΕΙΝΑΣΕ >> (Μτ.ΚΑ : 18)
<<ΠΕΡΙΛΥΠΟΣ εστίν η ψυχή μου εώς θανάτου >> (Μκ. ΙΔ : 34)
<<Εγένετο δε ο ΙΔΡΩΣ αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην>> (Λκ. ΚΒ: 44)
<<ΕΔΑΚΡΥΣΕΝ ο Ιησούς>> (Ιω. ΙΑ : 36)
<<Όθεν ώφειλε ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΙΣ ΑΔΕΡΦΟΙΣ ΟΜΟΙΩΘΗΝΑΙ…>> (Εβρ. Β : 17)
Και, τέλος, να δούμε και που φαίνεται η ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού , όχι μέσα από την Αγία Γραφή αλλά από εξωτερικές Πηγές.
Κορνήλιος Τάκιτος.
Ο ιστορικός αυτός έγραψε : «Ο Κρίστους (όπως είναι στα Λατινικά ο «Χριστός», από τον οποίο προήλθε το όνομα χριστιανός), υπέστη την εσχάτη των ποινών στη διάρκεια της βασιλείας του Τιβέριου από έναν από τους επιτρόπους μας, τον Πόντιο Πιλάτο».—The Complete Works of Tacitus (New York, 1942), «The Annales», Βιβλίο 15, παρ. 44.
Δεύτερη πηγή:
Σουετώνιος.
Στο έργο του, καταγράφει τον βίο του αυτοκράτορα Κλαύδιου, μιλάει για την έξωση των Ιουδαίων από τη Ρώμη το 53 μ.Χ. με την αιτιολογία πως "με την υποκίνηση του Χριστού προκαλούσαν φασαρίες".
Τρίτη πηγή :
Πλίνιος.
Τα λεγόμενα του έχουν μεγάλη αξία και η μαρτυρία του ανάγεται στο 111 μ.χ πολύ κοντά δηλαδή στην εποχή που έζησε ο Χριστός. Ο αυτοκράτορας Τραϊανός έστειλε τον Πλίνιο στη Βιθυνία της Μικράς Ασίας ως legatus Caesaris .Έγραψε λοιπόν σε επιστολή του προς τον Τραϊανό: «Το μίασμα της δεισιδαιμονίας των Χριστιανών εκτείνεται όχι μόνο στις πόλεις αλλά και στους αγρούς και στα χωριά». Επιπρόσθετα αναφέρει (Επιστολή Χ,96): «Οι Χριστιανοί συνηθίζουν να συνέρχονται μια τακτή ημέρα πριν την ανατολή του ήλιου, και να αναπέμπουν ύμνους στον Χριστό, σαν να μιλούν σε Θεό». Η τακτή αυτή ημέρα ήταν και είναι η Κυριακή. Στη συνέχεια ανέκρινε προσωπικά πολλούς Χριστιανούς και συγκέντρωσε πολλές πληροφορίες για τη ζωή και την πίστη τους. Ο ίδιος ήθελε να προστατέψει την ειδωλολατρική θρησκεία και για αυτό επικοινώνησε με τον αυτοκράτορα, προκειμένου να εμποδίσουν εξάπλωση της νέας θρησκείας. Ο Πλίνιος έχει υποψίες ότι πρόκειται για έναν μύθο; Δεν φαίνεται ούτε καν να έχει την υποψία ότι ο Χριστός είναι μυθικό πρόσωπο, αν είχε σίγουρα θα υποστήριζε πως οι χριστιανοί πιστεύουν σε έναν μύθο. Ο Πλίνιος κάνει λόγο για ‘‘τον Χριστό’’ και όχι για ‘‘κάποιο Χριστό’’. Ενοχλείται γιατί τον υμνούν ‘‘σαν Θεό’’.
Τέταρτη πηγή:
Ιώσηπος.
Γεννήθηκε το 37 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ. Φαρισαίος ο ίδιος, είχε στενό σύνδεσμο με τις οικογένειες των αρχιερέων Άννα και Καϊάφα(αυτό δείχνει ότι σε καμιά περίπτωση δεν ήταν διατεθειμένος να κινηθεί ευνοϊκά υπέρ του Χριστού). Στο έργο του ‘‘Ιουδαϊκή αρχαιολογία’’ που έγραψε στα Ελληνικά, αναφέρονται τα εξής: «Ο αρχιερέας Άνανος καθίζει συνέδριο κριτών και παραγαγών εις αυτόν τον αδελφόν Ιησού τον λεγόμενον Χριστόν (Ιάκωβος το όνομα αυτού)και τινας εταίρους, ως παρανομησάντων κατηγορίαν ποιησάμενος παρέδωσε λευθησομένους (για να λιθοβοληθούν)». Σε ένα άλλο σημείο στην Ιουδαϊκή αρχαιολογία και συγκεκριμένα στο ΧVIII 3,3 γράφει:
«Γίγνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ, ει γε άνδρα αυτόν λέγειν χρη. Ην γαρ παραδόξων έργων ποιητής, διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθή δεχομένων. Και πολλούς δε και του Ελληνικού επηγάγετο, ο Χριστός ούτος ήν και αυτόν ενδείξει των πρώτων ανδρών , παρ’ ημίν, σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου, ουκ επαύσαντο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες , εφάνη γαρ αυτοίς τρίτην έχων ημέραν πάλιν ζων των θείων προφητών ταύτα τε και άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτού ειρηκότων.»
Πέμπτη πηγή:
Ταλμούδ.Το Ταλμούδ αποτελείται από τα βιβλία της Mishnah και της Gemara. Η Mishnah (ο προφορικός νόμος)είναι η παράδοση των πρεσβυτέρων. Η Gemara είναι σχόλια των Ραβίνων πάνω σε ότι περιέχει η Mishnah. Τα ιερά βιβλία των Εβραίων μιλούν με βεβαιότητα για την ύπαρξη του Ιησού Χριστού. Δεν παραδέχονται φυσικά τη θεότητά του, παραδέχονται όμως χωρίς καμιά αμφιβολία την ύπαρξή του. Όπως είναι φυσικό, προσπαθούν να τον υποτιμήσουν. Έτσι γράφεται ‘‘κατά την εσπέρα του Εβραϊκού Πάσχα κρέμασαν τον Ιησού από τη Ναζαρέτ’’. Τονίζουν μάλιστα ότι ο Ιησούς ήταν καρπός πορνείας, έκανε δε θεραπείες που βασίζονταν σε μαγεία. Σύμφωνα με τον Εβραίο καθηγητή J. Klausner, στο βιβλίο του ‘‘Ιησούς της Ναζαρέτ’’: «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ ήταν προδότης του Ισραήλ, ο οποίος ασκούσε μαγεία, περιφρονούσε τους λόγους της σοφίας, οδήγησε το λαό στην πλάνη και έλεγε ότι δεν ήρθε για να καταλύσει τον Μωσαϊκό νόμο αλλά να τον συμπληρώσει. Κρεμάστηκε την παραμονή του Πάσχα σαν αιρετικός και πλάνος του λαού. Οι μαθητές του έκαναν τα ίδια έργα στο όνομά του»
ΑΛΛΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη του; Αν και η δημόσια δράση του Ιησού διήρκησε μόνο 3 χρόνια και όπως είναι φυσικό μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα είναι δύσκολο να δημιουργηθεί αρχαιολογικό υλικό, παρόλα αυτά υπάρχουν λίγα στοιχεία που μαρτυρούν την ιστορικότητα του. Το 1945 ο E.L. Sukenik (καθηγητής του εβραϊκού πανεπιστημίου) ανακάλυψε σε ανασκαφή αυτό που αργότερα ονόμασε ως το « αρχαιότερο έγγραφο του χριστιανισμού». Ανακάλυψε λοιπόν κοντά στην Ιερουσαλήμ, δύο τάφους οι οποίοι περιείχαν από μια σκαλιστή επιγραφή. Η πρώτη επιγραφή περιείχε μια προσευχή προς τον Ιησού για βοήθεια και η δεύτερη ήταν μια ικεσία που απευθύνονταν πάλι στον Ιησού και ζητούσε την ανάσταση εκ νεκρών. Η τελευταία επιγραφή ίσως αναφέρεται στην Β παρουσία Του. Πόσο κοντά βρίσκονται στην εποχή που έζησε ο Χριστός; Σύμφωνα με τους επιστήμονες οι επιγραφές αυτές έχουν χαραχθεί περίπου στο 50 μ.Χ. Είναι δηλαδή αρχαιότατες, μόλις 15 χρόνια από το θάνατο του Ιησού και αποκαλύπτουν από τη μια την επίδραση που άσκησε ο Χριστός και από την άλλη πως δεν ήταν δυνατόν να πλανήθηκαν ακόμη και οι άνθρωποι που έζησαν τόσο κοντά ιστορικά.
Επιπρόσθετα οι πάπυροι της Οξυρρύγχου (πρόκειται για συλλογή ελληνικών παπύρων οι οποίοι γράφτηκαν μέχρι το 140 μ.Χ) αποδεικνύουν την ιστορικότητα του Ιησού. Πιο συγκεκριμένα ορισμένοι από αυτούς αναφέρουν λόγια του Ιησού που θυμίζουν πάρα πολύ το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο.
Τέλος, η ανακάλυψη του Τιμίου Σταυρού αποτελεί αδιαμφισβήτητο τεκμήριο της υπάρξεως του Κυρίου μας. Είναι γνωστό, ότι για να ανακόψουν το μεγάλο κύμα των χριστιανών ο Ανδριανός έκτισε πάνω στον Γολγοθά το ναό της Αφροδίτης. Ωστόσο η αγία Ελένη το 326 μ.Χ. γκρέμισε τον ναό και άρχισαν εργασίες για να βρεθεί το Τίμιο ξύλο. Τελικά βρέθηκαν και οι τρεις σταυροί και για να καταλάβουν ποιος ήταν ο σταυρός του Ιησού έφεραν και τους τρεις σε μια ετοιμοθάνατη άρρωστη γυναίκα. Μόλις η ετοιμοθάνατη ακούμπησε τον Τίμιο Σταυρό σηκώθηκε όρθια απόλυτα υγιής. Από τότε ο σταυρός αυτός αποτελεί κειμήλιο της ανθρωπότητας αλλά και στοιχείο που δεν αποδεικνύει μόνο την ύπαρξη του Ιησού αλλά και την θεότητα του.
Ακόμη και στη Συριακή ιστορία, ο Σαραπίων έγραψε (μετά το 73 μ.Χ.) ότι «οι Ιουδαίοι καταστραφέντες εκ της χώρας αυτών, διωχθέντες ζώσιν εν τη διασπορά, ο σοφός βασιλεύς όμως δεν απέθανε χάρις εις τους νέους νόμους που έδωσε. Ένεκα της καταδίκης του σοφού βασιλέως αφαιρέθη από τους Ιουδαίους το βασίλειον». Ο μόνος «σοφός βασιλεύς» που κατεδικάστη, πριν το 73 μ.Χ., ήταν ο Ιησούς Χριστός .
Πιστεύω, εν συντομία, είδαμε πως ο Χριστός υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο και είναι Θεάνθρωπος.
Μαρία Αφροδίτη Τούμπαhttp://www.pentapostagma.gr/
