Dresden James .
Το Χόλυγουντ διατηρεί άριστες σχέσεις με το πεντάγωνο. Αν δει κανείς τους τίτλους παραγωγής σε ταινίες όπως οι Iron Man 2, και Transformers 2, το καταλαβαίνει αμέσως. Το πεντάγωνο έχει συνδράμει σε πάρα πολλές ταινίες, όπως είναι η Air Force One, και η The Sum of All Fears. Παράλληλα, έχει.... προσπαθήσει (και το πέτυχε) να εξαφανίσει ταινίες οι οποίες θα δημιουργούσαν ερωτηματικά στη κοινή γνώμη όσον αφορά στους σκοπούς και στους στόχους των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ.
Ο συγγραφέας του «Επιχείρηση Χόλυγουντ: Πως το πεντάγωνο διαμορφώνει και λογοκρίνει τον κινηματογράφο» David Robb γράφει:
«Το Χόλυγουντ και το πεντάγωνο συνεργάζονται αμοιβαία, με μεγάλη επιτυχία. Οι παραγωγοί ταινιών κερδίζουν αυτό που θέλουν (πρόσβαση σε στρατιωτικό υλικό αξίας δισεκατομμυρίων, τανκς, αεροπλάνα, υποβρύχια κλπ.), ενώ ο στρατός παίρνει και αυτός αυτό που θέλει, έργα δηλαδή που τον απεικονίζουν θετικά, και προώθηση μηνυμάτων που βοηθούν στη στρατολόγηση των νέων».
«Το Χόλυγουντ και το πεντάγωνο συνεργάζονται αμοιβαία, με μεγάλη επιτυχία. Οι παραγωγοί ταινιών κερδίζουν αυτό που θέλουν (πρόσβαση σε στρατιωτικό υλικό αξίας δισεκατομμυρίων, τανκς, αεροπλάνα, υποβρύχια κλπ.), ενώ ο στρατός παίρνει και αυτός αυτό που θέλει, έργα δηλαδή που τον απεικονίζουν θετικά, και προώθηση μηνυμάτων που βοηθούν στη στρατολόγηση των νέων».
Ο δημοσιογράφος Nick Turse έχει περιγράψει πως το στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο των ΗΠΑ έχει εισέλθει σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της αμερικανικής καθημερινότητας. Όπως σημειώνει, «Στη δεκαετία του 1970, υπήρξε μια νέα σχέση μεταξύ Χόλυγουντ και πενταγώνου, με σκοπό την διάλυση της αρνητικής εικόνας για το στρατό που δημιούργησε ο πόλεμος του Βιετνάμ, και τη δημιουργία μις νέας θετικής εικόνας εν όψει της μετατροπής του στρατού σε καθαρά εθελοντικό. Το πεντάγωνο έκανε τα πάντα για να βοηθήσει, και η βιομηχανία του κινηματογράφου ανταπέδωσε με το παραπάνω».
Οι περισσότεροι προοδευτικοί έχουν τη τάση να απορρίπτουν πολλές ταινίες ως υπερβολές του Χόλυγουντ. Ταινίες όπως οι Transformers και Iron Man, θεωρούνται απλά εμπορικές. Οι προοδευτικοί που ανησυχούν ότι αυτές ενισχύουν την εικόνα του στρατού, την ίδια ώρα που αυτός είναι μπλεγμένος σε παράνομους πολέμους στη Μ. Ανατολή, απλά δε πάνε να τις παρακολουθήσουν. Πέραν αυτού δεν προχωρούν σε κριτική της σχέσης Χόλυγουντ – πενταγώνου, διότι απλά την έχουν αποδεχθεί από καιρό. «Τι μπορούμε να κάνουμε;» λένε.
Σε γενικές όμως γραμμές, η σιωπή αυτή δεν βοηθά. Αντιθέτως, ενισχύει την εμπορευματοποίηση και την ηθική παρακμή της τέχνης του κινηματογράφου. Οι ελίτ έχουν καταφέρει να λογοκρίνουν και να ελέγχουν τις τέχνες, προωθώντας τα δικά τους πανίσχυρα συμφέροντα. Οι φιλελεύθεροι ξεπουλήθηκαν, είτε μέσω της αδιαφορίας, είτε της αλλαγής στάσης, στους εργοδότες τους.
Ο ζωγράφος Rob Shetterly διευκρινίζει πως τα επιχειρηματικά ΜΜΕ πάλεψαν προκειμένου να μη ριζοσπαστικοποιηθεί η τέχνη, μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ. Λέει: «… αν η πρόθεση τους ήταν να φτιάξουν μια συναίνεση για το κέρδος, και αν το κέρδος αυτό πήγαζε από τον πόλεμο, την εκμετάλλευση, τον ιμπεριαλισμό, το μόνο που χρειάζονταν να κάνουν είναι να μην αναφέρουν καν οποιοδήποτε καλλιτεχνικό έργο είχε κάποιο μήνυμα ειρήνης ή αντίστασης. Αυτό όμως δεν είναι λογοκρισία. Οι καλλιτέχνες διατηρούν την ελευθερία να μιλάνε και να δημιουργούν. Όμως δεν έχουν πρόσβαση στο κοινό. Και επειδή ακριβώς τα καθεστωτικά ΜΜΕ, και ο δήθεν ελεύθερος τύπος, είναι καθαρά μέρος του μηχανισμού προπαγάνδας των συμφερόντων του στρατού, της βιομηχανίας, και του κογκρέσου, οι καλλιτέχνες θα πρέπει να επιτεθούν στα ΜΜΕ με τον ίδιο τρόπο που επιτίθενται στους κερδοσκόπους του πολέμου και στους εκλεγμένους ψεύτες. Έτσι όμως, μειώνεται ακόμη πιο πολύ η προβολή του καλλιτεχνικού τους έργου. Τα ΜΜΕ απεχθάνονται την δημόσια έκθεση των μεροληψιών τους…». Οι καλλιτέχνες που έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν κινηματογραφικά έργα που διαμορφώνουν αντιλήψεις, αυτολογοκρίνονται. Μειώνουν τα όποια μηνύματα, έτσι ώστε να μη καταλήξουν σε κάποια μαύρη λίστα η οποία θα τους οδηγήσει στην αφάνεια.
Περιέργως, αυτός ο έλεγχος και η χειραγώγηση της άποψης της κοινής γνώμης για τον στρατό, που γίνεται από το πεντάγωνο μέσω του Χόλυγουντ, είναι ένα από τα στοιχεία που απειλεί η WikiLeaks. Όχι μόνο αποκαλύπτει πως τα ΜΜΕ συνεργάζονται στο πνίξιμο σημαντικών ειδήσεων, ή πως εξυπηρετούν συμφέροντα της Ουάσιγκτον, αλλά υπονομεύει και τη προσπάθεια του πενταγώνου, δίνοντας στο αμερικανικό κοινό την ευκαιρία να σχηματίσει ανεξάρτητη άποψη, μέσα από την ανάγνωση επίσημων εγγράφων του στρατού και της κυβέρνησης. Δίνει δηλαδή η WikiLeaks, την ευκαιρία στον απλό άνθρωπο, να αποφασίσει από μόνος του τι θα πρέπει να αντιληφτεί, και τι είναι επικίνδυνο.
