Πιάνοντας το νήμα από την αρχή ,το γκρουπ ιδρύθηκε από τον κιμπορντίστα και τραγουδιστή Jargen ( Γιάννη Κοσμίδη) το 1999 με αρχικά μέλη τον Γιώργο Μανιάτη στην κιθάρα και τον Λάζαρο Παπαναστασίου στα τύμπανα ,με τους οποίους ηχογραφείται το demo “The imprisoned words of fear” το 2007, στο οποίο πρώτη φορά συνδυάζουν την αγάπη τους για το progressive και psychedelic rock με jazz και metal στοιχεία. Κατόπιν επέρχεται μια αλλαγή στο line up με τον Νικήτα Κίσσονα να αναλαμβάνει τις κιθάρες και τον Τόλη Λιάπη στα τύμπανα. ΄Με αυτήν την ομάδα ηχογραφείται το 2009 το “So close & yet so far away” ,το οποίο μάλιστα κυκλοφορεί από την γαλλική δισκογραφική εταιρεία Musea Records και διανέμεται παγκοσμίως.
Πιάνοντας το cd στα χέρια μας, το πρώτο που θαυμάζουμε είναι το όμορφο εξώφυλλο δια χειρός Mujura ,με το ασπρόμαυρο υποβλητικό κόμικ. Αναπαράγοντας το cd στο play ,με έκπληξη ακούω μια δεμένη μπάντα ,με έναν progressive ήχο που περιέχει μπολιάσματα από alternative στοιχεία αλλά και μια μικρή διακριτική παρουσία στοιχείων κλασσικής μουσικής, μέσα από την χρήση οργάνων όπως το τσέλο και το κλασσικό πιάνο, την τρομπέτα και το theremin. Εκτός αυτών ,τα άψογα φωνητικά εκτελούνται με θεατρικότητα χωρίς να γίνονται υπερβολικά , κάτι στο οποίο βοηθάει πολύ και το σχήμα διαλόγων που στήνεται σε κάποια από αυτά.
Ξεκινώντας από το νευρικό πιανιστικό κρεσέντο του “Ervelet” το αφτί εξοικειώνεται άμεσα με τον ζεστό ήχο της εισαγωγής για να μας οδηγήσει με ένα έξυπνο προγεφύρωμα στο “So close & yet so far away” ,με τις δυνατές κιθάρες και τα λυρικά φωνητικά. Στο αμέσως επόμενο “Dancing generation” η μπάντα εισάγει ηλεκτρονικά στοιχεία που σε συνδυασμό με το απίστευτο κιθαριστικό riff φτιάχνουν ένα εκρηκτικό μίγμα και μάλλον φωτογραφίζουν ένα χιτ διεθνών αξιώσεων. Στο μεγάλης διάρκειας “Lullaby” που έπεται ,οι ταχύτητες πέφτουν αισθητά και αναδεικνύονται οι μελωδικές δυνατότητες του γκρουπ ενώ σταδιακά από την μέση του κομματιού και μετά ακολουθεί ένα κρεσέντο κορύφωσης για να κλείσει και πάλι το κομμάτι με τους ήρεμους ήχους του theremin ,με το οποίο άρχισε. Στην συνέχεια, το “They” με την ιδιοφυή παρουσία του τσέλου λειτουργεί περισσότερο σαν μουσικό χαλί για να μας εισάγει στο “Erased” ,σε ένα κομμάτι που ηχητικά δείχνει τις progressive και ψυχεδελικές βάσεις του γκρουπ, με κύριο άξονα την καθαρή κιθάρα που διατρέχει όλο το τραγούδι. Το “Time” που ακολουθεί ,δομήθηκε σε ένα uplifting μοτίβο το οποίο εάν το προσπαθήσουν λίγο ,σίγουρα θα γίνει το αγαπημένο παιδί των ραδιοφωνικών σταθμών, χάρη στα ζυγισμένα beat και την alternative αισθητική που το ντύνουν εξολοκλήρου. Προτελευταίο κομμάτι του cd είναι το “The scene remains” με μια όμορφη υποβλητική εισαγωγή και την παρουσία του πιάνου να καθίσταται ξανά η ειδοποιός διαφορά και να βάζει την ηχητική σφραγίδα της μουσικής ταυτότητας των Verbal Delirium. Το επικό “O.K.” με τα επικά κιθαριστικά σόλο και το πανέξυπνο αλα΄70s σβήσιμο του ήχου καθώς και τα αλα Jethro Tull πειραγμένα φωνητικά σε καθηλώνει αμέσως με τον βαρύ όγκο του και την συνολική αισθητική του, δείχνοντας στους ομότεχνούς τους πώς να φτιάχνεις μουσική στο σήμερα με υλικά από το παρελθόν. Το τελικό “Reprise” κλείνει με το ίδιο πιάνο και την ίδια ζεστή φωνή που πρωτοσυναντήσαμε στο άλμπουμ, αφήνοντάς σε με την μαγεία της ακρόασης που διέτρεχε όλο το cd.
Κλείνοντας θα πρέπει να τονιστεί ότι μπάντες με το επίπεδο και την έμπνευση των Verbal Delirium σπανίζουν στις μέρες μας και χαίρομαι για έναν λόγο παραπάνω που κατάφεραν να ανοίξουν τα φτερά τους στο εξωτερικό ενώ σίγουρα δεν θα μου κάνει καμία έκπληξη εάν μάθω ότι προχώρησαν και άλλο αφού το ελληνικό ταβάνι είναι πολύ κοντό για τα μέτρα τους.
Πηγή : http://www.rockap.gr/?p=7435
