Το άρθρο στο πρόλογο αναφερόταν στην επίθεση που δεχόμασταν τότε από το γερμανικό τύπο, και κυρίως την εφημερίδα Bild. Εξηγούσε το λόγο της γερμανικής επίθεσης όπως και το ότι οι Γερμανοί εντέλει θα έπρεπε να σταματήσουν να φέρονται ανεύθυνα. Ωστόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι παράγραφοι που περιλαμβάνουν τις τρεις και μοναδικές επιλογές που είχαμε σαν χώρα μπρος στο οικονομικό αδιέξοδο.
Ποιες ήταν αυτές οι 3 επιλογές;
1η επιλογή.
Να έπαιρνε ένα υπέρογκο ποσόν σαν δάνειο και απευθείας να έκανε αναδιάρθρωση του χρέους (πτώχευση) με συνέπεια να “σοκάρει” το Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και να προκαλέσει διεθνείς τριγμούς.
2η επιλογή.
Να ζητήσει επιμήκυνση του χρέους (αυτό που έκανε δηλαδή) και να αποπληρώσει τα χρέη της αργότερα, ουσιαστικά λέγοντας στους πιστωτές της, λυπάμαι, θα πάρετε τα χρήματα σας οπωσδήποτε, αλλά παρακαλώ λίγο αργότερα…
3η επιλογή.
Να απευθυνθεί στη Κίνα ή τη Ρωσία να αναλάβουν ρόλο “κηδεμόνα” δανείζοντας μας με ότι αυτό συνεπάγεται. Η συγκεκριμένη κίνηση, σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα των Financial Times, θα ήταν “μαχαιριά” στην Ευρωζώνη μιας και η χώρα μας, αν και μέλος αυτής, ουσιαστικά θα την αγνοούσε.
Και συνεχίζει…
για τα οικονομικά δεδομένα της μεν Κίνας το Ελληνικό χρέος είναι …σταγόνα στον ωκεανό, ενώ για τη δε Ρωσία, δεσμοί, όπως η διαχρονική φιλία, η κοινή θρησκεία, η πολιτιστική κληρονομιά (ξέχασε τον ορυκτό πλούτο) αποτελούν βασικές προϋπόθεσεις ώστε να μην αρνηθεί να συνδράμει ενεργά στο πρόβλημα.
Ολοκληρώνοντας θέλω να εκφέρω μια προσωπική άποψη. Δεν γνωρίζω οικονομικά θέματα ώστε να εκφέρω μια ολοκληρωμένη άποψη με τεκμηριωμένες σκέψεις στο τι τελικά έπρεπε να είχε επιλέξει τότε η σημερινή κυβέρνηση. Ωστόσο σε κάθε περίπτωση ο δανειστής σου είναι …δανειστής και κηδεμόνας. Η διαφορά είναι αν το “δ” γράφεται με κεφαλαία ή με μικρά. Εννοώ φυσικά τους όρους δανεισμού, και μόνο αυτούς.
Geopolitics Daily News
