αναδιάρθρωση των χρεών των περιφερειακών χωρών της, ενώ εν αναμονή της διάσωση της Πορτογαλίας ζήτησε ήδη με τον τίτλο της μακροσκελούς ανάλυσής του την υιοθέτηση ενός «Σχεδίου Β» από τις ευρωπαϊκές αρχές και τις εθνικές κυβερνήσεις.
Το βρετανικό εβδομαδιαίο οικονομικό περιοδικό δεν συμμερίζεται την αισιοδοξία στην Ευρωζώνη από την επιτυχή έκδοση των πορτογαλικών ομολόγων, εκτιμώντας πως τα επιτόκια των 10ετών ομολόγων στο 6,70% αποδεικνύουν ότι η Λισσαβόνα δεν μπορεί να διασφαλίσει σε βάθος χρόνου τη χρηματοδότησή της από τις αγορές, ενώ παράλληλα έκρουσε και τον κώδωνα του κινδύνου για το κόστος του χρέους του Βελγίου.
«Αυτό το χάλι, οδηγεί σε ένα καταθλιπτικό συμπέρασμα. Η στρατηγική διάσωσης της Ευρωζώνης, που σχεδιάστηκε για να καθησυχάσει την αγορά και να θέσει ένα τείχος προστασίας μεταξύ της περιφέρειας της Ευρωζώνης και του κέντρου της, αποτυγχάνει. Οι επενδυτές γίνονται όλο και περισσότερο και όχι όλο και λιγότερο νευρικοί και η κρίση εξαπλώνεται», υπογράμμισε ο Econonist, εκτιμώντας πως το «Σχέδιο Α» για την αναβολή της αναδιάρθρωσης των χρεών των προβληματικών χωρών της Ευρωζώνης ολοκλήρωσε το ρόλο του κερδίζοντας τον απαραίτητο χρόνο. Πλέον, το περιοδικό καλεί για τη δημιουργία ενός «Σχεδίου Β» με στόχο την αναδιάρθρωση των χρεών, η οποία τώρα είναι πλέον πιο προσιτή και πιο φθηνή σε σχέση με τα επόμενα χρόνια.
Ο Economist εκτιμά πως η αναδιάρθρωση των χρεών θα ξεκινήσει από την Ελλάδα και θα επεκταθεί στην Πορτογαλία και την Ισλανδία, ενώ η Ισπανία μπορεί να την αποφύγει, ακόμη και εάν χρησιμοποιήσει σχέδιο διάσωσης των τραπεζών της.
«Η Ελλάδα θα πρέπει να μειώσει κατά το ήμισυ το βάρος των χρεών της, η Ιρλανδία ίσως χρειαστεί να το μειώσει κατά το ένα τρίτο, ενώ μέρος θα προέρχεται από την απομείωση τραπεζών παρά από το κρατικό χρέος», εκτιμά ο Economist, εμφανιζόμενος ιδιαίτερα αισιόδοξος σε ό,τι αφορά την Ιταλία και το Βέλγιο, χάρις στους σχεδόν πλεονασματικούς προϋπολογισμούς τους.
Η συμμετοχή της τεχνογνωσίας του ΔΝΤ στη υλοποίηση του «Σχεδίου Β» για την αναδιάρθρωση των χρεών στην περιφέρεια της Ευρωζώνης κρίνεται εξ ορισμού από τον Economist, ο οποίος εμφανίζει και μια σοβαρή έλλειψη εμπιστοσύνης στις πολιτικές αρχές της κοινότητας και των εθνικών κυβερνήσεων της Ευρωζώνης
