Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Κύριε Πρωθυπουργέ ....

Δεν ξέρω αν το να κυβερνήσετε την Ελλάδα ήταν ένα παιδικό όνειρο, η το θεωρήσατε σαν φυσική εξέλιξη, όπως ένας γόνος επιχειρηματία (μικρού ή μεγάλου δεν έχει σημασία) συνεχίζει τη δουλειά του μπαμπά του.

Όμως στην περίπτωση τη δική σας κάτι έχει πάει στραβά. Πολύ στραβά. Τόσο στραβά, που ίσως να μη φταίτε ο ίδιος.


Πιθανόν να μη σας έχουν εξηγήσει ότι η διακυβέρνηση ενός κράτους διαφέρει από το παιχνίδι «μονόπολυ».
Στο παιχνίδι, μπορεί να κάνεις ότι θέλεις αφού δεν δίνεις λογαριασμό σε κανένα, αφού και οι συμπαίχτες σου μπορεί να ανέχονται τις όποιες ιδιοτροπίες, χωρίς παρεξήγηση και γκρίνια και αυτό γιατί είσαι «ο γιος του μπαμπά».
Έτσι λοιπόν είτε χάσεις είτε κερδίσεις δεν έχει κανένα νόημα, δεν παράγεται κανένα αποτέλεσμα που να έχει συνέπειες.

Στη εφαρμοσμένη πολιτική όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Δεν είναι αρκετό να αρπάξεις την εξουσία εκμεταλλευόμενος τα όποια λάθη ή την όποια ανικανότητα του πολιτικού σου αντιπάλου.
Αν και πολύ φοβάμαι ότι δεν ήταν μια απλή «χασούρα» του προηγούμενου, αλλά μια εσκεμένη «απόδραση» από τον επερχόμενο «Αρμαγεδώνα».
Γίνατε λοιπόν κυρίαρχοι του παιχνιδιού από δύο αιτίες:
Πρώτον εξ αιτίας του έντεχνα καθιερωμένου παιχνιδιού του δικομματισμού που έχετε επιβάλλει χρόνια τώρα οι άρχουσες πολιτικές δυνάμεις και ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος λαός έχει αποδεχθεί, και Δεύτερον από τα εγκληματικά ψεύτικα επιχειρήματα που προβάλλατε τόσο εσείς όσο και οι παρατρεχάμενοί σας του κατ ευφημισμόν «σοσιαλιστικού» κόμματος, με τα οποία δελεάσατε, ξεγελάσατε και τέλος εξαπατήσατε τους ψηφοφόρους σας υποσχόμενοι καλύτερες μέρες μια που αντί αυτού γυρίζετε τη χώρα στην περίοδο της τουρκοκρατίας.

Έτσι ξαφνικά σε μια νύχτα γίναμε ραγιάδες (υποτελείς σκλάβοι), που μας διαφεντεύουν οι κοτζαμπάσηδες (εσείς οι κομματόβιοι) στερώντας μας εργασιακά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αγώνες και αίμα δεκαετιών, για να τα προσφέρουν ως ένδειξη υποταγής στην Υψηλή Πύλη όχι του τότε Σουλτάνου ανατολής, αλλά της τώρα Σουλτάνας, της Δύσης. Ξέρετε εσείς ποια.
Ούτε μια στιγμή δε σας πέρασε από το μυαλό ότι πρέπει να σταθείτε στο ύψος των περιστάσεων αναλογιζόμενος την ιστορία και τους αγώνες αυτού του τόπου. Και με το δίκιο σας, καθώς μπορεί να μη γνωρίζετε την Ιστορία μας, αφού τόσο εσείς όσο και πολλοί από τους συνοδοιπόρους σας κυβερνήτες, έχετε σπουδάσει στα εξωτερικά.

Όμως θάπρεπε κάποιος από τους υπόλοιπους να σας τη θυμίσει.
Κάποιος από αυτούς που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται «γενιά του Πολυτεχνείου», που –λένε πως – αγωνίστηκαν για να λευτερωθεί ο τόπος από την δικτακτορία φωνάζοντας Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.
Είναι αυτή η γενιά που τώρα στερεί το ψωμί από χιλιάδες οικογένειες αφού δύο στις πέντε οικογένειες ζούνε στο όριο της φτώχειας. Είναι αυτή η γενιά που έχει υποβαθμίσει και υποτιμήσει την Εθνική Παιδεία αφαιρώντας ακόμα και από το λογότυπο του υπουργείου την αναφορά «Εθνικής» προφανώς επειδή κάποιους ενοχλούσε. Είναι αυτή η γενιά που ενώ φώναζε για ελευθερία κατάντησε τους Έλληνες εργαζόμενους σκλάβους, με αβέβαιο «αύριο», με το άγχος της ανασφάλειας και μισθούς πείνας.

Αλήθεια πιστεύετε εσεις κύριοι της «γενιάς του Πολυτεχνείου» ότι τώρα η κατάσταση είναι καλύτερη από τις μέρες της επταετίας?????????
Εσείς είστε οι πατριώτες που επιτρέπετε στου άσπονδους γείτονες και «φίλους» μας να βολτάρουν με τις φρεγάτες τους στο σούνιο ψάχνοντας σε ποια καφετέρια θα πιουν τον καφέ τους, και τα αεροπλάνα τους να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητα, που σκοτώνουν τους πιλότους μας και εσείς ισχυρίζεστε ότι ήταν «ατύχημα» για να «μη διαταραχθούν οι σχέσεις»??
Όταν τη σημαία στα Ίμια τη θεωρούμε κουρελόπανο που τοπήρε ο αέρας??

Όμως όταν αναλαμβάνουν την ηγεσία των υπουργείων Άμυνας και Παιδείας άνθρωποι «κολλητοί» του αρχηγού που δεν έχουν καν υπηρετήσει την πατρίδα τους, όταν την παιδεία διαφεντεύουν άνθρωποι ανιστόριτοι, αυτές τις συνέπειες και χειρότερα θα δεχόμαστε.
Θα πείτε δικαίως: Μα είχαμε χρέη !! Σύμφωνοι, όμως ποιος τα δημιούργησε?
Τα ξεκίνησε και χάραξε το δρόμο ο αξιότιμος πατέρας σας, και από τότε τραβήξανε την ανηφόρα «με σημαίες και με ταμπούρλα».
Οι εργαζόμενοι μισθωτοί και συνταξιούχοι δεν πήρανε μίζες, δεν δημιούργησαν ομόλογα, δεν πλήρωσαν υπερτιμημένα εξοπλιστικά προγράμματα, δεν πληρώθηκαν για δημόσια έργα με υπερτιμολογήσεις και επισφαλείς κατασκευές.
Ούτε είναι αυτοί που χρωστάνε τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία. Άλλοι εκμεταλλεύτηκαν και κονόμησαν και κάποιοι άλλοι «σε θέσεις κλειδιά» τους προώθησαν και τους κάλυψαν πάντα με το αζημίωτο.

Όμως είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν τις ζημιές που έγιναν εξ αιτίας εσφαλμένων ή εσκεμένων πολιτικών εγκλημάτων.
Εγκλήματα για τα οποία καμιά δικαιοσύνη δε έχει επιληφθεί, γιατί οι εγκληματίες έχουν εξασφαλίσει προκαταβολικά την ασυλία τους με νόμους που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει.
Γιατί κύριοι, είναι έγκλημα η δόλια και με ψεύτικες υποσχέσεις υφαρπαγή ψήφου, είναι έγκλημα η ενθρόνιση στη Βουλή ατόμων που δεν έχουν γνώση του καταστατικού χάρτη της χώρας του Συντάγματος, είναι έγκλήματα όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω.
Για να διορισθεί ένας κλητήρας στο Δημόσιο, πρέπει να δοκιμασθεί, γραπτά και προφορικά σε κάποια ύλη.

Εσείς κύριοι πολιτικοί που θέλετε να κυβερνήσετε τη χώρα σε τι δίνετε εξετάσεις, πως δοκιμάζεται η ικανότητά σας? Αρκεί το ονοματεπώνυμο και η κληρονομικότητα? Αρκεί η προβολή από την τηλεόραση των κατευθυνομένων συμφερόντων? Αρκεί η όποια φιλοάρχουσα συνδικαλιστική δραστηριότητα τάχα για τα συμφέροντα των εργαζομένων ενώ στη πραγματικότητα ασκείται σε όφελος των συνδικαλιστών για να σκαλώσουνε στη Βουλή??
Δυστυχώς αυτά εξοφλούμε τώρα κύριε Πρωθυπουργέ. Την απερίσκεπτη και με ελαφρά τη καρδία χορήγηση ψήφου σε κάλπικες προσδοκίες, σε ψεύτικες υποσχέσεις.
Όμως λάβετε υπόψη σας ότι η ψήφος δεν χαρίστηκε αλλά δανείστηκε.
Και όπως η Μέρκελ ζητά πίσω τα δανεικά έτσι θα την ζητήσουμε πίσω και εμείς. Μόνο που τότε το «σοσιαλιστικό κόμμα» θα έχει πεθάνει αφού ήδη πνέει τα λοίσθια και τόσο εσείς όσο και οι συνοδοιπόροι σας σ αυτή την Εθνική πορεία – πανωλεθρία θα κληθείτε σε απολογία.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ

--
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου
όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε
τουλάχιστον όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις

αἰέν ἀριστεύειν